Trąbka otrębiasta
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
trąbka otrębiasta |
| Nazwa systematyczna | |
| Tubaria furfuracea (Pers.) Gillet Hyménomycètes (Alençon): 537 (1876) [1878] | |
Trąbka otrębiasta (Tubaria furfuracea (Pers.) Gillet) – gatunek grzybów należący do rodziny Tubariaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Tubaria, Tubariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy gatunek ten zdiagnozowany został w 1801 r. przez Christiaana Hendrika Persoona jako Agaricus furfuraceus. Do rodzaju Tubaria przeniósł go w 1876 r. Claude-Casimir Gillet.
Obecnie ma on około 30 synonimów naukowych. Dawniej wyróżniany gatunek trąbka zimowa (Tubaria hiemalis) jest według Index Fungorum synonimem trąbki otrębiastej[2].
Nazwę polską podał Stanisław Chełchowski w 1898 r[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1–4 cm, początkowo wypukły, szybko jednak staje się rozpostarty, czasami z tępym garbkiem. U młodych owocników na brzegach występują włókienka będące pozostałościami osłony. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym powierzchnia ma barwę od żółtobrązowej do czerwonobrązowej i kapelusz od brzegów do połowy średnicy jest prześwitująco prążkowany, w stanie suchym ma barwę od brązowoochrowej do jasnooochrowej i nie jest prążkowany[4]. U starszych okazów brzeg kapelusza jest odgięty na zewnątrz[5].
Szerokie i szeroko zbiegające, w kolorze od jasnoochrowego do czerwonobrązowego[5].
Wysokość 2–4 cm, grubość ok. 0,4 cm, cylindryczny. Powierzchnia jasnoochrowobrązowa z resztkami osłony w postaci białawych łuseczek[5]. U młodych owocników występuje włókienkowata, szybko jednak zanikająca strefa pierścieniowa[6].
Cienki i tej barwy co kapelusz. Ma niewyraźny smak i słaby zapach grzybowy lub rzodkwiowy[4].
Jasnopomarańczowo-brązowy. Zarodniki owalne lub elipsoidalne, gładkie, o rozmiarach 7–8 × 4,5–5 μm[7].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje w Ameryce Północnej i w Europie[8], w Europie Środkowej pospolicie[6]. W Polsce jest pospolity[3].
Rośnie w lasach, parkach i ogrodach na martwym drewnie, na korze, gałązkach, również na drewnie zagrzebanym w ziemi, rzadziej na pniakach. Owocniki pojawiają się od marca do grudnia. Pojawia się zarówno na drewnie drzew liściastych, jak i iglastych[5].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Naziemny grzyb saprotroficzny, grzyb niejadalny[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-09-20]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b Na grzyby. [dostęp 2013-10-07].
- ↑ a b c d Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
- ↑ a b c Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
- ↑ California fungi. [dostęp 2013-10-07].
- ↑ RogersMushrooms [zarchiwizowane 2016-03-04].