Twierdzenie Siegela-Walfisza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Twierdzenie Siegela-Walfisza to twierdzenie analitycznej teorii liczb, udowodnione przez Arnolda Walfisza[1] jako wniosek wynikający z twierdzenia Carla Siegela o liczbach pierwszych. Twierdzenie to jest silniejsze zarówno od twierdzenia o liczbach pierwszych, jak i twierdzenia Dirichleta.

Treść twierdzenia[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie drugą funkcją Czebyszewa sumującą jedynie po tzn.

gdzie oznacza funkcję von Mangoldta oraz niech oznacza tocjent Eulera. Wówczas dla dowolnej liczby rzeczywistej istnieje stała zależna jedynie od taka, że dla dowolnych jeżeli to prawdziwa jest zależność asymptotyczna

Postać dla funkcji [edytuj | edytuj kod]

Twierdzenie Siegela-Walfisza można równoważnie zapisać przy pomocy funkcji liczącej liczby pierwsze (rozumiemy przez nią liczbę liczb pierwszych , ). Wówczas twierdzenie przybiera postać

gdzie oznacza resztę logarytmu całkowego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Arnold Walfisz, Zur additiven Zahlentheorie. II, [On additive number theory. II]. „Mathematische Zeitschrift” (niem.), 1936, 40(1), s. 592–607. doi:10.1007/BF01218882. MR 1545584.