Uładzimir Tarasau
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 września 1948 |
| Doktor nauk ekonomicznych, profesor | |
| Specjalność: ekonomia | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja |
1997 lub 1998 |
| Profesura |
1998 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1996–1999 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 1999 |
| Kierownik katedry | |
| Katedra |
Katedra Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego |
| Okres spraw. |
od 1999 |
Uładzimir Iwanawicz Tarasau (biał. Уладзімір Іванавіч Тарасаў[a], ros. Владимир Иванович Тарасов, Władimir Iwanowicz Tarasow; ur. 10 września 1948 w Szczytkowiczach) – białoruski ekonomista i polityk; doktor nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego), profesor, naukowiec w dziedzinie polityki pieniężno-kredytowej, bankowości i wycen; członek opozycyjnej wobec Alaksandra Łukaszenki Zjednoczonej Partii Obywatelskiej oraz Społecznego Centrum Naukowo-Analitycznego „Białoruska Perspektywa”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we wsi Szczytkowicze, w rejonie starodoroskim obwodu bobrujskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1975 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej[1][2], w 1978 roku – aspiranturę w Instytucie Ekonomii Akademii Nauk Białoruskiej SRR[1]. W 1989 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego)[1][2]. Temat jego dysertacji doktorskiej brzmiał: Koszty społeczne niezbędne a cena nowej techniki[1]. W 1997 roku[1] (według innego źródła – w 1998 roku[2]) uzyskał tytuł profesora[1][2].
W latach 1966–1967 pracował jako ślusarz w Kombinacie Materiałów Budowlanych w Witebsku. W 1968 roku był mechanikiem w Kraju Krasnodarskim w Rosyjskiej FSRR[1]. W latach 1978–1994 pracował w Instytucie Ekonomii Akademii Nauk Białoruskiej SRR (od 1991 roku Akademia Nauk Białorusi)[1][2]. Najpierw był tam młodszym pracownikiem naukowym, następnie starszym pracownikiem naukowym, kierownikiem sekcji[1], od 1986 roku – kierownikiem zakładu, od 1989 roku – zastępcą dyrektora[2] ds. naukowych. W latach 1994–1996 pracował w Narodowym Banku Białorusi[1][2], najpierw jako główny konsultant[1], a od 1995 roku – szef grupy doradców przy Zarządzie. W latach 1996–1999 był profesorem Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Ekonomicznego. Od 1999 roku pełnił funkcję kierownika katedry w Białoruskim Uniwersytecie Państwowym[1][2].
W 1996 roku został członkiem opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki Zjednoczonej Partii Obywatelskiej (ZPO) oraz Komitetu Narodowego ZPO. W latach 1995–1999 był członkiem Rady Założycieli Społecznego Centrum Naukowo-Analitycznego „Białoruska Perspektywa”[1].
Prace[edytuj | edytuj kod]
Uładzimir Tarasau jest autorem monografii, cyklu wykładów i ponad 200 prac naukowych[1] z zakresu polityki pieniężno-kredytowej, bankowości i wycen. Do jego prac należą m.in.[2]:
- Stoimost´ i cena maszyn w usłowijach intiensiwnogo choziajstwowanija. Mińsk: 1985. (ros.).;
- Tieorija ceny na nowuju tiechniku. Mińsk: 1989. (ros.).;
- Dienieżno-krieditnaja politika Riespubliki Biełaruś: instrumienty gos. riegulirowanija. Mińsk: 1998. (ros.).;
- Dien´gi, kriedit, banki. Mińsk: 1998. (ros.).;
- Sowriemiennaja monietarnaja politika. Mińsk: 1999. (ros.).;
- Dien´gi. Dienieżno-krieditnaja politika. Bankowskoje dieło. Mińsk: 2001. (ros.)..
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Uładzimir Tarasau jest żonaty, ma trzy córki[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Іванавіч Тарасаў (czyt. Uładzimier Iwanawicz Tarasau).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Тарасаў Уладзімір Іванавіч. W: Рэдкал.: Г.П. Пашкоў і інш.: Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. T. 1: Следавікі — Трыо. Mińsk: Biełaruskaja Encykłapiedyja imia Pietrusia Brouki, 2002, s. 437. ISBN 985-11-0251-2. (biał.).