USS Salmon (SS-19)
 USS D-3 (ex-„Salmon”) w 1912 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
12 marca 1910 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
8 września 1910 |
| Wycofanie ze służby |
20 marca 1922 |
| Los okrętu |
sprzedany 31 lipca 1922 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
41,1 m |
| Szerokość |
4,2 m |
| Zanurzenie |
3,6 m |
| Zanurzenie testowe |
60 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki benzynowe o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 260 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 1240 Mm przy 10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 4 torpedy | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 450 mm (18") |
| Załoga |
15 |
USS Salmon (SS-19) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, trzecia zamówiona jednostka typu D. Została zwodowana 12 marca 1910 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 8 września tego roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-3. Okręt wycofano ze służby 20 marca 1922 roku i sprzedano.
Projekt i dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja USS „Salmon” oparta była na rozwiązaniach poprzednich typów okrętów podwodnych zaprojektowanych przez Electric Boat (szczególnie na typie C[1]). Okręt, prócz zwiększonej długości i wyporności, cechował dużych rozmiarów kiosk z mostkiem oraz dwa peryskopy[1]. Po raz pierwszy w amerykańskich okrętach podwodnych zastosowano w nim podział kadłuba na przedziały rozdzielone grodziami wodoszczelnymi[1].
„Salmon” był małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 41,1 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,6 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 288 ton, a w zanurzeniu 337 ton[1][2][3]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Craig o łącznej mocy 600 koni mechanicznych (KM)[1][2][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Electro Dynamic o łącznej mocy 260 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 12 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][2]. Zasięg wynosił 1240 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 80 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[2].
Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[a], z łącznym zapasem czterech torped[2][3][b]. Załoga okrętu składała się z 15. oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Budowa i przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
USS „Salmon” (Submarine Torpedo Boat No. 19) zbudowany został w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][5]. Wodowanie miało miejsce 12 marca 1910 roku[1][2], a do służby przyjęto go 8 września tego roku.
Pierwszym dowódcą jednostki został por. mar. D.G. Weaver. Okręt włączono w skład Floty Atlantyckiej z bazą w Newport. 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-3.
Od 17 października 1912 roku do 20 stycznia 1913 roku wraz z innymi okrętami operował na Morzu Karaibskim, a w kwietniu 1914 roku wspierał siły amerykańskie uczestniczące w interwencji w Veracruz. Okręt powrócił do swojej flotylli w Norfolk 16 czerwca 1914 roku. Podczas I wojny światowej D-3 służył jako jednostka szkoleniowa w Newport i New London, a 21 września 1917 roku został jednostkę flagową 2. Dywizjonu Okrętów Podwodnych. D-3 trafił do rezerwy 5 września 1919 roku. 17 lipca 1920 roku okręt otrzymał numer identyfikacyjny SS-19[2].
D-3 został wycofany ze służby 20 marca 1922 roku w Filadelfii. Sprzedano go 31 lipca 1922 roku[1][2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 158.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 127.
- ↑ a b J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 584.
- ↑ Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: 2011, s. 26.
- ↑ a b John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 151.
- ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: Osprey Publishing, 2011. ISBN 978-1-84908-185-6.
- Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
- Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).