Przejdź do zawartości

Układ kombinacyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Układ kombinacyjny – rodzaj układów cyfrowych charakteryzujący się tym, że stan wyjść zależy wyłącznie od stanu wejść.

Stan wyjść opisują funkcje boolowskie, których argumentami są stany wejść – w przeciwieństwie do układów sekwencyjnych, których stan wyjść zależy nie tylko od stanu wejść, ale również od poprzedniego stanu wyjść. W układach kombinacyjnych nie występuje sprzężenie zwrotne[1].

W układach cyfrowych ma miejsce niekorzystne zjawisko, nazwane hazardem, którego podłożem jest niezerowy czas propagacji (rozchodzenia się) sygnałów. W układach synchronicznych zjawisko hazardu praktycznie nie występuje[2].

Do funkcjonalnych bloków kombinacyjnych zalicza się[3]:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojciech Głocki: Układy cyfrowe. Wyd. 2. Warszawa: WSiP, 1998, s. 32-33. ISBN 83-02-06242-1.
  2. Wojciech Głocki: Układy cyfrowe. Wyd. 2. Warszawa: WSiP, 1998, s. 170-171. ISBN 83-02-06242-1.
  3. Cezary Zieliński: Podstawy projektowania układów cyfrowych. Warszawa: PWN, 2013, s. 289-294. ISBN 978-83-01-14052-6.