Ulica Głucha w Warszawie
| Kamionek | |||||||||||||
 Ulica Głucha, widok w kierunku ul. Mińskiej | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość |
110 m | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°14′54,2″N 21°03′38,6″E/52,248389 21,060722
| |||||||||||||
Ulica Głucha w Warszawie – jedna z ulic warszawskiej dzielnicy Praga-Południe, biegnąca od ul. Kamionkowskiej do ul. Mińskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica Głucha powstała około roku 1900 jako ślepy zaułek ul. Kamionkowskiej, po roku 1945 została przedłużona aż do linii ul. Mińskiej. Przed rokiem 1939 wybudowano przy niej tylko dwie kamienice, z których jedną, pod nr. 3, zaprojektował Wacław Heppen. Pomimo stosunkowo późnego czasu budowy (1936), otrzymała ona stropy o drewnianej konstrukcji. Strona parzysta nigdy nie otrzymała zabudowy; okres powojenny nie przyniósł żadnych realizacji, toteż ulica zachowała przedwojenny wygląd.
Historyczna nawierzchnia ulicy wpisana została w 2017 do gminnej ewidencji zabytków[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ BIP Warszawa - oficjalny portal stolicy Polski [online], bip.warszawa.pl [dostęp 2023-07-05] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 4. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 28. ISBN 83909794-5-4.