Ulica Gabriela Piotra Boduena w Warszawie
| Śródmieście Północne | |||||||||||||
 Ulica Boduena, widok od strony ul. Jasnej. | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość |
90 m[1] | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°14′02,1″N 21°00′50,3″E/52,233917 21,013972
| |||||||||||||
Ulica Gabriela Piotra Boduena – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica Boduena powstała w 1902, w związku z parcelacją terenów należących wcześniej do Szpitala Dzieciątka Jezus. Nazwa, nadana oficjalnie 1 stycznia 1903[2], upamiętnia jego założyciela, księdza Gabriela Boduena.
Pierwsza zabudowa ulicy pojawiła się już około 1905. Był to Dom Dochodowy Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia, stojący pod numerem 3/5 u zbiegu z Jasną, wystawiony według projektu Władysława Marconiego. W zbliżonym czasie powstała też kamienica Lewenfisza, dom własny Centralnej Kasy Pożyczkowo-Oszczędnościowej „Zgoda”. Autorami projektu budynku byli architekci Leon Wolski i Zenon Binduchowski.
Jeszcze przed 1912 pod numerem 4 wybudowano jedyny zachowany do dziś historyczny obiekt przy ulicy: zaprojektowaną przez Leona Wolskiego kamienicę Maksymiliana Seidenbeuthla, będącą przykładem wczesnego modernizmu. Niegdyś wyróżniała się ona bogatymi zwieńczeniami bocznych ryzalitów, jednak po wojnie została odbudowana z pominięciem wystroju architektonicznego.
Pozostała historyczna zabudowa ulicy – gmach Banku Towarzystw Spółdzielczych zwany Domem pod Orłami oraz druga kamienica Maksymiliana Seidenbeuthla jest przypisana numeracji ulicy Jasnej.
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (nr 3/5)
- Siedziba Stowarzyszenia Miasto Jest Nasze (nr 4)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mapa Warszawy [online], mapa.um.warszawa.pl [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 367. ISBN 83-86619-97X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 1. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 187. ISBN 83-902793-5-5.
- Maria Irena Kwiatkowska, Marek Kwiatkowski: Historia Warszawy XVI-XX wieku: zabytki mówią. Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12708-2.
- Jerzy Stanisław Majewski, Tomasz Markiewicz: Warszawa nieodbudowana. Wydawnictwo DiG, 1998, s. 125. ISBN 83-71810-2-7X.