Przejdź do zawartości

Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie
Ujazdów
Ilustracja
Ulica Hoene-Wrońskiego przy ul. Myśliwieckiej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Myśliwiecka
ul. Profesorska
ul. Górnośląska
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie”
Ziemia52°13′27,0″N 21°02′00,0″E/52,224167 21,033333

Ulica Józefa Hoene-Wrońskiego – ulica w warszawskiej dzielnicy Śródmieście

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ulica została wytyczona około roku 1922, jako granica Kolonii Profesorskiej – osiedla willi położonych przy ul. Górnośląskiej, wybudowanego w tym samym czasie. Parzystą stronę ul. Hoene-Wrońskiego wypełniły gmachy szkolne: żeńskiej Państwowej Szkoły Handlowej, wybudowanej przy ul. Górnośląskiej 31 w okresie 1919–26 według projektu Romualda Gutta, oraz zespół budynków Gimnazjum im. Stefana Batorego wybudowanego w latach 1922–1924 przy ul. Myśliwieckiej 6. Patronem ulicy jest Józef Hoene-Wroński, polski matematyk, filozof i fizyk.

Dużą część pierzei zachodniej wypełniły zabudowania Internatu dla Niezamożnych Słuchaczek Seminarium Nauczycielskiego, powstałego w latach 1928–1930 przy Myśliwieckiej z fundacji ordynatowej Heleny Bispingowej; po roku 1933 w budynkach tych miała swą siedzibę Miejska Szkoła Sztuk Zdobniczych.

Pozostałe parcele przy nieparzystej stronie ul. Hoene-Wrońskiego przeznaczono pod budowę willi dla architektów, należących do Kolonii Profesorskiej; swe domy w okresie 1923–1930 wznieśli tu Romuald Gutt, Karol Jankowski, Edmund Bartłomiejczyk, Józef Sterdyński i Czesław Domaniewski.

Cała zabudowa ulicy przetrwała okres okupacji niemieckiej.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]