Przejdź do zawartości

Urlów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Urlów
Ilustracja
Położenie na mapie województwa tarnopolskiego, 1939 r.
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Powierzchnia

0.819 km²

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


329
401.71 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3540

Kod pocztowy

47241

Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Urlów”
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Urlów”
Ziemia49°40′46″N 25°02′33″E/49,679444 25,042500

Urlów[1][2], Urłów (ukr. Вірлів) – wieś na Ukrainie w rejonie zborowskim obwodu tarnopolskiego.

Położony 10 km na północny zachód od Zborowa nad rzeką Mała Strypa.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Do 1772 roku w województwie ruski I Rzeczypospolitej. Pod koniec XIX w. wieś posiadała przysiółek Hrabużna (Chrabużna)[3]. Do 1939 w województwie tarnopolskim II Rzeczypospolitej.

Niegdyś własność polskiego rodu Lipińskich. Majątek w Urłowie został zakupiony przez lwowskiego kompozytora Karola Józefa Lipińskiego w roku 1845. Artysta spędzał tutaj wakacje, a po przejściu na emeryturę przeniósł się do Urłowa na stałe. Tutaj zmarł w 1861 roku. Po śmierci kompozytora Urłów przeszedł w ręce synów Gustawa i Konstantego. W testamencie Lipiński przeznaczył majątek w Urłowie na utworzenie fundacji stypendialnej jego imienia, wspierającej młodych skrzypków kształcących się w konserwatoriach we Lwowie, Neapolu i Wiedniu. Fundacja działała aż do wybuchu I wojny światowej. Do 1946 trwało wysiedlenie mieszkających tutaj Polaków.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • stary polski cmentarz oraz kaplica z kryptą Lipińskich zachowały się do dnia dzisiejszego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urlów, wś, powiat złoczowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 818.
  2. Tarnopolski Dziennik Wojewódzki. 1934, nr 15, poz. 134
  3. Chrabużna, ob. Hrabużna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 641.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]