Uğur Mumcu

Uğur Mumcu
	; Pomnik Uğura Mumcu w Selçuku
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia 1942 ; Kırşehir
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1993 ; Ankara
Zawód, zajęcie	dziennikarz, prawnik
Narodowość	turecka
	Multimedia w Wikimedia Commons

Uğur Mumcu (ur. 22 sierpnia 1942 w Kırşehirze, zm. 24 stycznia 1993 w Ankarze^[1]) – turecki dziennikarz i prawnik, ofiara zamachu terrorystycznego.

Życiorys

Był jednym z czwórki dzieci urzędnika państwowego Hakkı Şinasi Beja. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Ankarze^[1]. Po studiach, w latach 1965-1969 pracował w kancelarii prawniczej. W 1969 powrócił na macierzystą uczelnię, gdzie przez trzy lata pracował na stanowisku asystenta^[2]. Pracując na uczelni, pisał artykuły do czasopisma Yön, a następnie stał się komentatorem wydarzeń politycznych w czasopismach Akşam, Cumhuriyet i Milliyet. Za jeden z artykułów poświęconych tureckiemu socjalizmowi otrzymał nagrodę Yunusa Nadiego^[1].

W 1971, kiedy w Turcji doszło do wojskowego zamachu stanu, Mumcu przebywał w Stambule, gdzie 17 maja 1971 został aresztowany i poddany torturom. Opuścił więzienie po kilku miesiącach^[1]. W latach 1972–1974 odbywał służbę wojskową w rejonie Patnos. Po powrocie do cywila rozpoczął współpracę z dziennikiem Yeni Ortam, a rok później pisał felietony do Cumhuriyet, z którym związał się do końca życia^[2]. Jest uważany za pierwszego w dziejach Turcji dziennikarza śledczego^[2]. W 1982 napisał książkę o Mehmecie Ali Agcy, rok później odwiedził bohatera swojej książki w więzieniu^[2]. Zajmował się badaniem związków Partii Pracujących Kurdystanu z tureckimi służbami specjalnymi, w tym także wysyłki broni do Kurdów w Iraku. W styczniu 1993 zapowiedział wydanie książki, która miała być poświęcona związkom kurdyjskich nacjonalistów z tureckim wywiadem^[1].

Okoliczności śmierci

Rankiem 24 stycznia 1993 Mumcu opuścił swój dom i wsiadł do samochodu Renault 12, którym miał udać się do pracy. Umieszczona w samochodzie bomba wypełniona C4 eksplodowała niszcząc doszczętnie samochód i zabijając kierowcę^[1]. Został pochowany na cmentarzu Cabeci w Ankarze. O przygotowanie zamachu podejrzewano zarówno tureckie służby specjalne, jak też Kurdów^[1].

Pamięć

Uğur Mumcu pozostawił żonę Güldal i dwójkę dzieci^[1]. Güldal Mumcu w 1994 założyła fundację wspierającą działania dziennikarzy śledczych, która nosi imię jej zmarłego męża.

Publikacje

1975: Mobilya Dosyası
1977: Suçlular ve Güçlüler
1977: Sakıncalı Piyade
1977: Bir Pulsuz Dilekçe
1978: Büyüklerimiz
1981: Söz Meclisten İçeri
1982: Ağca Dosyası
1984: Sakıncasız
1993: Kürt Dosyası
2004: Eğilmeden Bükülmeden

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Murder of Uğur Mumcu: Some bricks removed but thick walls not collapsed. bianet.org. [dostęp 2024-02-07]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Uğur MUMCU 1942-1993. uskudar.edu.tr. [dostęp 2024-02-07]. (tur.).

[bianet-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Murder of Uğur Mumcu: Some bricks removed but thick walls not collapsed. bianet.org. [dostęp 2024-02-07]. (ang.).

[uskudar-2] Uğur MUMCU 1942-1993. uskudar.edu.tr. [dostęp 2024-02-07]. (tur.).

[1]

[2]