Władysław I oświęcimski

Władysław I oświęcimski

Pieczęć Władysława I oświęcimskiego z 1317
Książę oświęcimski
Okres	od 1314/1315 do 1321/1324
Poprzednik	Mieszko cieszyński
Następca	Jan I Scholastyk
Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie (Piastowie cieszyńscy)
Data urodzenia	między 1275 a 1280
Data śmierci	między 1321 a 1324
Miejsce spoczynku	kościół dominikanów w Oświęcimiu
Ojciec	Mieszko cieszyński
Matka	NN
Rodzeństwo	Kazimierz I cieszyński
Żona	Eufrozyna mazowiecka
Dzieci	Jan I Scholastyk, Anna, córka NN

Władysław I oświęcimski (ur. 1275–1280, zm. 1321–1324) – od 1290 koregent w księstwie cieszyńsko-oświęcimskim, od 1314/15 w wyniku podziału książę oświęcimski.

Władysław I był najstarszym synem księcia cieszyńskiego Mieszka i jego bliżej nieznanej żony. Nie wiadomo kiedy dokładnie się urodził – pełnoletniość w każdym razie osiągnął jeszcze za życia ojca, gdyż w 1290 został dopuszczony do formalnych współrządów.

Z nieznanych przyczyn Władysław po śmierci ojca, w 1314 lub 1315, nie otrzymał stołecznego Cieszyna, tylko mający o wiele mniejsze znaczenie polityczne Oświęcim, co stało się przyczyną konfliktu politycznego z bratem Kazimierzem. Przyczyniło się to do zaangażowania się Władysława po stronie jego imiennika, księcia krakowskiego, a od 1320 króla polskiego, Władysława Łokietka (w dokumencie z 1315, wraz z innymi krewnymi poświadcza układ księcia krakowskiego Władysława Łokietka).

Władysław jeszcze za życia ojca ożenił się z Eufrozyną, córką księcia mazowieckiego Bolesława II, z którą to dochował się syna Jana, oraz dwóch córek: Annę, wydaną za mąż za wojewodę siedmiogrodzkiego Tomasza Szecheniego, oraz nieznaną z imienia dominikankę w Raciborzu.

Jedyny syn księcia został przeznaczony do stanu duchownego, bowiem już 15 grudnia 1321 otrzymał scholasterię krakowską.

Nie znamy także daty śmierci Władysława; wiadomo tylko, że musiało to nastąpić między 1321 a 1324. Książę został pochowany w kościele dominikańskim w Oświęcimiu.

Bibliografia

• Józef Golec, Stefania Bojda: Słownik biograficzny ziemi cieszyńskiej, t. 3. Cieszyn 1998, s. 262.
• Arrild Huitfeldt: Danmarckis Rigis Krønicke fra Kong Dan den første oc indtil Kong Knud den 6., t. 1, s. 381, 382.