Przejdź do zawartości

Wacław Sidorowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Sidorowicz
Ilustracja
Wacław Sidorowicz w latach 60.
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1905
Sobakińce

Data i miejsce śmierci

5 października 1982
Warszawa

Doc. dr hab. nauk madycznych
Specjalność: medycyna sportowa
Alma Mater

Uniwersytet Stefana Batorego

Doktorat

1937 – nauki medyczne
Uniwersytet Jagielloński

Habilitacja

1966 – nauki medyczne
Akademia Medyczna w Krakowie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Wacław Sidorowicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1905
Pierszamajsk

Data śmierci

5 października 1982

Informacje klubowe
Klub

Strzelecki KS Grodno (1923–1925)
AZS Wilno (1926–1932)
Ogniwo Wilno (1932–1933)
AZS Warszawa (1934–1935)

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
srebro Warszawa 1930 bieg na 1500 m
srebro Warszawa 1934 sztafeta 3 × 1000 m
brąz Królewska Huta 1931 bieg na 1500 m
Grób Wacława Sidorowicza na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Wacław Sidorowicz (ur. 4 stycznia 1905 w Sobakińcach, zm. 5 października 1982 w Warszawie[1][2]) – polski lekarz, specjalista medycyny sportowej, lekkoatleta, specjalizujący się w biegach średniodystansowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Grodnie w 1926, a następnie medycynę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1933[1]. W tym czasie był czołowym polski lekkoatletą – średniodystansowcem. Zdobył srebrne medale mistrzostw Polski w biegu na 1500 metrów w 1930 i w sztafecie 3 × 1000 metrów w 1934 oraz brązowy medal w biegu na 1500 metrów w 1931[3]. Wystąpił w akademickich mistrzostwach świata w 1930 w Darmstadt, gdzie odpadł w eliminacjach biegów na 800 metrów i na 1500 metrów[2]. W latach 1931–1934 pięciokrotnie wystąpił w meczach lekkoatletycznych reprezentacji Polski, bez zwycięstw indywidualnych[4].

Początkowo pracował w Szpitalu Kolejowym w Wilnie, a od 1935 w Krakowie, gdzie do 1939 był kierownikiem poradni sportowo-lekarskiej oraz (do 1936) pracował w wojskowym 6 Szpitalu Okręgowym. Od grudnia 1937 był asystentem II Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam obronił w 1937 doktorat (promotorem był Józef Latkowski). Wziął udział w kampanii wrześniowej jako podporucznik lekarz w 6 pułku artylerii lekkiej[1].

Po wojnie pracował u Tadeusza Tempki w II Kliniki Chorób Wewnętrznych UJ oraz był kierownikiem poradni sportowo-lekarskiej. Od 1947 w Warszawie, początkowo na Akademii Wychowania Fizycznego, a od 1951 w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał habilitację w 1966 na Akademii Medycznej w Krakowie. Był m.in. dyrektorem Centralnej Poradni Sportowo–Lekarskiej oraz kierownikiem przychodni ogólnej Lecznicy Ministerstwa Zdrowia[1].

Był uznanym specjalistą medycyny sportowej. Opiekował się polskimi sportowcami na letnich igrzyskach olimpijskich w 1936, 1952, 1960 i 1964[1] oraz zimowych w 1948[5].

Zmarł w 1982. Pochowany na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera W-X-4-5-16)[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Masaż sportowy (1946)
  • Sport zawodniczy. Fizjopatologia i higiena sportu (1946)
  • Higiena sportu i pierwsza pomoc (1947, 1950)
  • Wpływ uprawiania lekkiej atletyki na organizm (1959, 1962)
  • Żywienie sportowca i turysty (1962)
  • Zarys metodyki badań i poradnictwa sportowo-lekarskiego (1962, 1966)
  • Poradnictwo sportowo-lekarskie (1972)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Jan W. Chojna, Wacław Sidorowicz 1905-01-04 – 1982-10-05 [online], Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2020-02-21] (pol.).
  2. a b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 140–141. ISBN 83-9136-63-9-1.
  3. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 49 i 275. ISBN 978-83-61233-20-6.
  4. Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984, s. 357.
  5. Wacław Sidorowicz, Zdrowy rozsądek nie obowiązuje, Przegląd Sportowy, 1948, nr 15, s. 3, 19 lutego 1948.
  6. Wyszukiwarka grobów. Cmentarze komunalne w Warszawie [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-02-21] (pol.).
  7. M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.