Walter Krüger (generał Wehrmachtu)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walter Krüger
Ilustracja
gen. W. Krüger (w środku)
generał wojsk pancernych generał wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

23 marca 1892
Zeitz

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1973
Baden-Baden

Przebieg służby
Lata służby

19101945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego (1910–1921)
Reichswehra (1921–1934)
Wehrmacht (1934–1945)

Stanowiska

dowódca 1 Dywizji Pancernej, LVIII Korpusu Pancernego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Order Wojskowy św. Henryka (Saksonia) Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Order Zasługi Cywilnej (Saksonia) Order Alberta (Saksonia) Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny)

Walter Krüger (ur. 23 marca 1892 w Zeitz, zm. 11 lipca 1973 w Baden-Baden) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

17 marca 1910 roku wstąpił do armii niemieckiej, do 181 pułku piechoty, jako kandydat na oficera, ukończył szkołę wojskową w Metz. Następnie pełnił służbę w 19 pułku huzarów, gdzie służył do wybuchu I wojny światowej.

Po wybuchu I wojny światowej kolejno pełnił funkcję dowódcy plutonu w pułku ułanów, oficera ordynansowego w sztabie 24 Dywizji Rezerwowej, dowódcy kompanii 107 rezerwowego pułku piechoty, oficera sztabowego i dowódcy bataliony w 108 pułku piechoty.

Po zakończeniu I wojny światowej wrócił do służby w 19 pułku huzarów[1], w 1923 roku przeniesiony został na stanowisku dowódcy szwadronu 12 pułku strzeleckiego i funkcję tę pełnił do 1929 roku. Następnie w latach 1929–1931 był oficerem w sztabie 2 Dywizji Kawalerii we Wrocławiu. W latach 1931–1936 był oficerem w departamencie kawalerii Reichswehry. Po utworzeniu Wehrmachtu, w latach 1936–1937 był szefem sztabu Inspektoratu Kawalerii Wehrmachtu. W 1937 roku przeszedł do służby liniowej i został dowódcą 10 pułku kawalerii.

Latem 1939 roku został dowódcą 171 pułku piechoty i dowodził tym pułkiem w czasie ataku na Polskę. Po zakończeniu walk w Polsce w listopadzie 1939 roku został dowódcą 1 Brygady Strzelców wchodzącej w skład 1 Dywizji Pancernej, którą dowodził w czasie kampanii francuskiej w 1940 roku.

Po zakończeniu walk we Francji w czerwcu 1940 roku został dowódcą 1 Dywizji Pancernej i dowodził tą dywizją do końca grudnia 1943 roku[2]. W styczniu 1944 roku został mianowany dowódcą LVIII Korpusu Pancernego, który stacjonował we Francji, korpusem tym dowodził do marca 1945 roku[3]. Po odwołaniu ze stanowiska dowódcy korpusu, pozostawał w dyspozycji dowództwa Wehrmachtu, a w kwietniu 1945 roku został dowódcą IV Okręgu Wojskowego w Dreźnie i pełnił tę funkcję do końca II wojny światowej.

10 maja 1945 roku dostał się do niewoli brytyjskiej. Początkowo przebywał w brytyjskim, a następnie amerykańskim obozie jenieckim. Zwolniony z obozu jenieckiego w 1947 roku.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik (Leutnant) (18 sierpnia 1911)
  • porucznik (Oberleutnant) (21 października 1915)
  • rotmistrz (Rittmeister) (1 sierpnia 1928)
  • major (Major) (1 października 1931)
  • podpułkownik (Oberstleutnant) (1 października 1934)
  • pułkownik (Oberst) (1 kwietnia 1937)
  • generał major (Generalmajor) (1 kwietnia 1941)
  • generał porucznik (Generalleutnant) (1 października 1942)
  • generał wojsk pancernych (General der Panzertruppe) (1 lutego 1944)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W 1919 roku pułk przekształcono w 19 pułk strzelecki.
  2. W tym czasie dywizja brała udział w walkach na froncie wschodnim, a w 1943 roku przebywała na terenie Francji i Grecji, gdzie była odbudowywana po stratach jakich doznała w czasie walk. W listopadzie 1943 roku wróciła na front wschodni.
  3. W tym czasie korpus ten brał m.in. udział w walkach na terenie Ardenów.
  4. W ten sposób było oznaczane drugie nadanie Krzyża Żelaznego tej samej klasy, ale za działania w II wojnie światowej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Константин Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Яуза-Пресс, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.).
  • Krüger, Walter. Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2013-09-30]. (niem.).