Waszyngtonia

Waszyngtonia
	; Washingtonia robusta
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	arekowce
Rodzina	arekowate
Rodzaj	waszyngtonia
	Nazwa systematyczna
	Washingtonia H. Wendland; Bot. Zeitung (Berlin). 37: 68, 148. 1879
Synonimy
	Neowashingtonia Sudworth;
	Neowashingtonia Sudworth;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Waszyngtonia (Washingtonia H.Wendl.) – rodzaj roślin z rodziny arekowatych (palm). Obejmuje dwa gatunki występujące w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych i w północno-zachodniej części Meksyku. Rosną one na terenach pustynnych, ale w miejscach, gdzie dostępna jest woda podziemna. Uprawiane są w strefie klimatu ciepłego i miejscami dziczeją (np. na Florydzie)^[3]. W klimacie umiarkowanym uprawiane są jako rośliny szklarniowe i w pomieszczeniach jako rośliny doniczkowe^[4]. Nazwa rodzajowa upamiętnia Georga Washingtona – pierwszego prezydenta USA^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Kłodziny słupowate, pionowe. Pokryte są pozostałościami pochew liściowych, nie są uzbrojone^[4]. Rozmiary kłodziny są istotną cechą diagnostyczną – u W. filifera przekracza ona 100 cm średnicy, u W. robusta nie przekracza 80 cm średnicy^[3].
Liście: Okazałe, klinowate, ale wachlarzowato podzielone. Odcinki liścia pokryte są licznymi włóknami. Ogonek liściowy lekko wypukły, na krawędzi z żółtobrunatnymi kolcami^[4].
Kwiaty: Obupłciowe, zebrane w kwiatostanach rozwijających się w obrębie szczytowego pióropusza liści. Kwiaty osadzone są pojedynczo na osiach kwiatostanu, na krótkich szypułkach. Kielich jest kubeczkowaty, trójdziałkowy, z nieregularnymi brzegami. Korona składa się z trzech długich płatków, u nasady zrośniętych w rurkę. Pręcików jest 6, krótko przyrośniętych u nasady do płatków. Słupki trzy, cienkie, długie z niepozornymi znamionami^[3].
Owoce: Czarne, elipsoidalne pestkowce. Egzokarp cienki i gładki, mezokarp cienki i mięsisty, endokarp cienki. Nasiono elipsoidalne^[3].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wykaz gatunków

Washingtonia filifera (Linden ex André) H. Wendland ex A. de Bary – waszyngtonia nitkowata
Washingtonia robusta H. Wendland

Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]

Rośliny uprawiane w chłodniejszym klimacie w pomieszczeniach rosną najlepiej w półcieniu. Zimą powinny być przechowywane w chłodniejszych pomieszczeniach (temperatura 10–15°C), latem zaleca się wystawiać je na otwarte powietrze i umieszczać pojemnik w gruncie. Latem rośliny wymagają obfitego podlewania, zimą – umiarkowanego. Dobrze znoszą suche powietrze. Rosną najlepiej w glebie próchnicznej z dodatkiem piasku, żwiru i gliny. Rozmnażane są z nasion, które szybko kiełkują. Po dwóch latach rośliny osiągają już 60 cm wysokości^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2017-02-21] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Washingtonia H. Wendland. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2017-02-21].
↑ ^a ^b ^c ^d Maria Witkowska: Palmy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1968, s. 60, 112.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2017-02-21] (ang.).

[america-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Washingtonia H. Wendland. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2017-02-21].

[witkowska-4] Maria Witkowska: Palmy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1968, s. 60, 112.

[1]

[2]

[3]

[4]