Wektor Poyntinga

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Długość wektora Poyntinga jest równa polu powierzchni równoległoboku wyznaczonego przez wektory i
Wektory Poyntinga (niebieskie), natężenia pola elektrycznego (czerwone) i natężenia pola magnetycznego (zielone) w wybranych miejscach obwodu z prądem elektrycznym.

Wektor Poyntingawektor określający powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszonej przez pole elektromagnetyczne[1].

Nazwany na cześć odkrywcy Johna Henry’ego Poyntinga (1852–1914).

Wektor jest określony jako iloczyn wektorowy wektorów natężeń pola elektrycznego i magnetycznego.

gdzie:

– wektor Poyntinga,
– natężenie pola elektrycznego,
– natężenie pola magnetycznego.

Wielkość ta opisuje powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszoną przez pole elektromagnetyczne. Jednostką wektora Poyntinga w układzie SI jest

W ośrodku liniowym natężenie pola magnetycznego H jest proporcjonalne do indukcji magnetycznej B:

gdzie przenikalność magnetyczna ośrodka.

Wektor Poyntinga dla ośrodka magnetycznie liniowego można wyrazić wzorem:

gdzie:

przenikalność magnetyczna.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zależności energetyczne w polu elektromagnetycznym, [w:] T. Morawski, W. Gwarek, Pola i fale elektromagnetyczne, wyd. IV, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2006, ISBN 83-204-3257X.