Wi-Fi Direct

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj

Wi-Fi Direct – technologia bezprzewodowa stworzona przez Wi-Fi Alliance, wykorzystywana w telekomunikacji. Swym działaniem jest podobna do Bluetooth, a głównym jej plusem jest znacznie większy zasięg. Od Wi-Fi różni się głównie tym, że komunikacja między dwoma urządzeniami zachodzi ad hoc - to jest bezpośrednio, z pominięciem punktu dostępowego lub routera. Można dzięki temu "szybko i dogodnie wykonać czynności drukowania, synchronizacji i udostępniania zawartości - nawet wtedy, kiedy punkt dostępowy lub router jest niedostępny"[1].

Za pomocą Wi-Fi Direct można przesyłać: zdjęcia, filmy, muzykę i inne materiały. Wymiana danych nie jest ograniczona do telefonów – da się połączyć z telewizorem, tabletem, a także drukarką. Wi-Fi Direct można wykorzystać również w grach. Wszystko zależy od pomysłowości programistów.

Zasada działania[edytuj | edytuj kod]

Aby połączyć się z wybranym bezprzewodowym sprzętem niezbędne jest co najmniej jedno urządzenie z certyfikowaną kartą Wi-Fi Direct. Pozostałe urządzenia mogą posiadać zwykły standard Wi-Fi. Karta z Wi-Fi Directem wyszukuje w najbliższej okolicy bezprzewodowych urządzeń. Komunikacja wykorzystuje dwa pasma radiowe o częstotliwościach 2.4 GHz oraz 5 GHz. Transmisja zabezpieczona jest kluczem WPA2.

Urządzenia z Wi-Fi Direct[edytuj | edytuj kod]

Poniżej przedstawiono pewne modele kart sieciowych i innych urządzeń, które posiadają certyfikat Wi-Fi Alliance i obsługują technologię Wi-Fi Direct po aktualizacji firmware’u:

  • Atheros XSPAN Dual-band 802.11n PCIe Mini Card (AR928x),
  • Asus Google Nexus 7 i 10
  • Apple iPhone 5
  • BlackBerry Q10
  • Broadcom BCM43224 Dual-Band 802.11n 2×2 MIMO PCIe Half Mini Card,
  • Intel Centrino Advanced-N 6200,
  • Ralink MIMObility 802.11n 2×2 PCIe Half Mini Card,
  • Realtek RTL8192CE-VA4 HM92C00 PCIe mini card[2],
  • Samsung Galaxy S III (GT-I9300),
  • Samsung Galaxy S II (GT-I9100)
  • Samsung Galaxy Young (GT-S6310)
  • Samsung SCX-3400 series.
  • Samsung Wave 3 (GT-S8600)
  • Samsung Galaxy Note
  • Samsung Galaxy Nexus (i9250)
  • Samsung Galaxy S Advance (I9070)
  • Samsung Galaxy mini 2 (GT-S6500D)
  • Samsung Galaxy Ace 2 (GT-I8160)
  • Samsung Galaxy Ch@t (GT-B5330)
  • Samsung Galaxy Xcover 2 (GT-7710)
  • Samsung Note II
  • Sony Xperia P (LT22i)
  • LG E610 L5
  • LG P970
  • LG Vu P895
  • LG Nexus 4
  • LG LED 32LS570S
  • Sony Xperia U (ST25i)
  • Sony Xperia P
  • Sony Xperia Z
  • Asus Google Nexus 7
  • Samsung Galaxy S II Plus
  • Samsung Galaxy Core
  • Samsung Galaxy Trend
  • Samsung Galaxy Fame (GT-S6810 i GT6810P)
  • Samsung (TV) UE40ES7000
  • Samsung Wave y
  • ZTE Blade III

Standard Wi-Fi i Wi-Fi Direct[edytuj | edytuj kod]

Przykładowe użycie standardu Wi-Fi[3]

Animacja przedstawia wykorzystanie w praktyce standardu Wi-Fi. Aby móc wydrukować dokument na drukarce bezprzewodowej laptop łączy się z drukarką poprzez punkt dostępowy, router bezprzewodowy.

Przykładowe użycie standardu Wi-Fi Direct[4]


W powyższej animacji przedstawiono technologię Direct, która nie potrzebuje „pośrednika” do skomunikowania się z bezprzewodową drukarką. Jedno z urządzeń posiada (tu: laptop) kartę sieciową z certyfikatem na obsługę Wi-Fi Direct. Przenośny komputer wyszukuje w najbliższym otoczeniu urządzenia Wi-Fi, łączy się z drukarką i wysyła dokument do druku.

Przypisy

  1. ↑ Wi-Fi Alliance: Wi-Fi CERTIFIED Wi-Fi Direct FAQ (ang.). 2009. [dostęp 2012-02-22].
  2. ↑ Marcin Chmielewski: Wi-Fi Direct, czyli konkurencja dla Bluetootha (pol.). 2010. [dostęp 2012-02-22].
  3. ↑ Animacja wykonana przez autora tego hasła, Łukasz Krasuski, 2012
  4. ↑ Animacja wykonana przez autora tego hasła, Łukasz Krasuski, 2012

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wi-Fi_Direct&oldid=41572723”