Wicina (statek)
Wicina – duży statek rzeczny, używany głównie na Niemnie. Używano go do transportu ziarna oraz włókien konopi i lnu z terenów Litwy do Kłajpedy, Królewca i Gdańska. W górę rzeki transportowano sól, śledzie i inne towary[1].
Wicina mogła mieć długość około 53 metrów, szerokość 5–8 metrów i wysokość kadłuba 1,9 metra. Nośność wiciny mogła wynosić do 250 ton. Kadłub miał wygięte dno, wzniesiony dziób i pochyloną rufę. Poszycie było z klepek ułożonych na styk, uszczelniane mchem[2].
Wicina miała jeden maszt ustawiony w przedniej części, z żaglem rejowym. Do sterowania służyło długie wiosło sterowe umocowane na rufie[2].
Najstarsze informacje o wicinach pochodzą z 1390 roku. Wczesne wiciny nie miały pokładu. Wiciny opisane w źródłach z XVIII wieku miały już pokład i zakrywaną ładownię na śródokręciu. Pod pokładem dziobowym mieściły się magazynki statkowe oraz pomieszczenia załogi. Na rufie znajdowały się pomieszczenia szypra[2].
Według Encyklopedii staropolskiej Zygmunta Glogera, żywotność wiciny wynosiła do 10 lat, a w połowie XIX wieku kosztowała 1000–1200 rubli[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zygmunt Gloger: Wicina. [w:] Encyklopedia staropolska [on-line]. 1900-1903. [dostęp 2017-07-26].
- ↑ a b c Model wiciny – statku z Niemna. Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku, 2016. [dostęp 2017-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-26)].