Wielka Kołowa Turnia
| ||
 Wielka Kołowa Turnia wśród podpisanych obiektów | ||
| Państwo |  Słowacja
| |
| Pasmo | Tatry, Karpaty | |
| Wysokość | ok. 2160 m n.p.m. | |
| Pierwsze wejście | 16 sierpnia 1907 r. Mieczysław Karłowicz | |
Położenie na mapie Tatr   Wielka Kołowa Turnia | ||
 49°12′56,3″N 20°12′01,8″E/49,215639 20,200500
| ||
Wielka Kołowa Turnia (słow. Veľká kolová veža, niem. Großer Pflockseeturm, węg. Nagy-Karótavi-torony[1], ok. 2160 m[2][3]) – turnia znajdująca się w górnej części Kołowej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Jest najwyższą i położoną najdalej na południowy wschód z trzech Kołowych Turni. Od Kołowego Kopiniaka na południu oddzielona jest Zadnią Kołową Ławką, natomiast od Pośredniej Kołowej Turni oddziela ją Pośrednia Kołowa Ławka[2]. Wielka Kołowa Turnia położona jest tuż ponad Zadnią Kołową Ławką[3].
Grań, w której położone jest wzniesienie, oddziela od siebie dwie odnogi Doliny Kołowej: Bździochową Kotlinę po stronie zachodniej i Bździochowe Korycisko po stronie wschodniej. Do Bździochowego Koryciska opadają z turni północno-wschodnia ściana i wschodnie żebro, na południe od których rozpościerają się piargi[2].
Na wierzchołek Wielkiej Kołowej Turni, podobnie jak na inne obiekty w Kołowej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na szczyt granią z Zadniej Kołowej Ławki, łatwe jest też dojście granią północną. Wejście ścianą północno-wschodnią jest bardzo trudne (IV w skali UIAA), wschodnim żebrem – dość trudne (II). Zimą dotarcie na wierzchołek w prosty sposób możliwe jest tylko od strony Bździochowego Koryciska przez Zadnią Kołową Ławkę[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Mieczysław Karłowicz, 16 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Stanisław Krystyn Zaremba, 9 kwietnia 1934 r.[2]
Dawniej turnię nazywano po prostu Kołową Turnią[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-12-07].
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 233–235. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
|