Przejdź do zawartości

Wiktor Ałksnis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Ałksnis
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 czerwca 1950
Tasztagoł

Deputowany do Dumy Państwowej
Okres

od 1999
do 2007

Odznaczenia
Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za nienaganną służbę” II Klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Wiktor Imantowicz Ałksnis, ros. Виктор Имантович Алкснис (ur. 21 czerwca 1950 w Tasztagole koło Kemerowa) – radziecki wojskowy, rosyjski polityk nacjonalistyczny, prezes rosyjskiego Centrum Wolnych Technologii.

Jego dziadek Jakow Ałksnis dowodził w latach trzydziestych XX wieku radzieckimi siłami powietrznymi, był członkiem trybunału ludowego, który sądził Michaiła Tuchaczewskiego za działalność trockistowską, jednak później sam został poddany represjom i rozstrzelany. Babka Ałksnisa spędziła 14 lat w łagrze, a jego ojciec był prześladowany ze względu na przeszłość rodziny.

W 1973 roku ukończył ryską Wyższą Szkołę Lotnictwa Wojskowego, której patronem był jego dziadek (ros. Рижское высшее военное инженерно-авиационное училище имени Я. Алксниса), po czym rozpoczął służbę w sowieckiej armii.

W 1989 wybrano go do Rady Najwyższej ZSRR, gdzie w 1990 roku zakładał grupę twardogłowych komunistów Sojuz, sprzeciwiającą się demontażowi imperium radzieckiego i pierestrojce. Był zwolennikiem wprowadzenia na terenie ZSRR stanu wojennego w celu uniemożliwienia rozpadu państwa. Ze względu na swe skrajnie prosowieckie poglądy jest określany przez Łotyszy mianem melnais pulkvedis (czarnego pułkownika) w nawiązaniu do greckiej junty z lat 1967–1974[1]. Zdecydowanie sprzeciwia się wszelkim formom niepodległości państw bałtyckich.

W 1992 roku opuścił Łotwę i zamieszkał w Moskwie. Od tego czasu jest persona non grata na terenie republiki, podobnie na Ukrainie od 2005 roku, po tym jak zażądał zmiany granicy ukraińsko-rosyjskiej. Nastawiony krytycznie wobec Łotwy, nazywa ją republiką, w której panuje apartheid i dyskryminuje się mniejszość rosyjską.

W latach 1999–2007 był deputowanym do rosyjskiej Dumy Państwowej jako przedstawiciel nacjonalistycznej partii Rodina. Jest zdecydowanym krytykiem polityki USA i Izraela, zwolennikiem odrodzenia rosyjskiego imperializmu i twardego kursu wobec Polski[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gazeta Wyborcza, Innego kraju nie chcę, 20-21 maja 2000.
  2. Stosunki się pogorszą. I wcale nie chodzi o to, że u polskich elit politycznych pojawiły się złudzenia, że teraz będzie można liczyć na odbudowę wielkiej Rzeczypospolitej i że Polska otrzyma historyczną szansę przekształcenia się w regionalne europejskie supermocarstwo. Polska będzie próbowała odegrać aktywną rolę w postsowieckich republikach, nie tylko na Ukrainie, Białorusi i w państwach nadbałtyckich, ale będzie się pchać wszędzie, z Azją Centralną włącznie. Polacy uważają, że z Rosją już koniec i teraz Polska może zająć jej miejsce w wielu miejscach. Polska zacznie rozgrywać najróżniejsze prowokacyjne kampanie – i w sprawie Katynia, i inne. W tej sytuacji Rosja także powinna zademonstrować twardą linię wobec Polski, źródło: Gazeta Wyborcza, Co piszą rosyjskie media?, wydanie z 25 października 2005.