Wiktor Gniewosz (1879–1921)
 podporucznik
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
Wiktor Gniewosz herbu Rawicz (ur. 11 marca 1879 lub 1880, zm. 11 listopada 1921) – oficer c. i k. armii, właściciel dóbr.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wiktor Gniewosz urodził się 11 marca 1879[1] lub w 1880[2][a]. Wywodziła się z rodu Gniewoszów herbu Rawicz, był wnukiem Wiktora (1792-1840, właściciel dóbr Nowosielce i tamtejszego dworu, Gniewosz, Tokarnia, Karlików) i Łucji (córka Sebastiana Ostaszewskiego), synem Feliksa (1836-1907, właściciel dóbr ziemskich, powstaniec styczniowy, polityk) i Izydory, a także bratankiem Edwarda (1822-1906, poseł na Sejm Krajowy i do Rady Państwa), Zygmunta (1827-1909, c. k. generał i szambelan cesarski), Władysława (1829-1901, c. k. pułkownik i szambelan cesarski). Miał siostrę Olgę (ur. 1880).
Został oficerem ułanów C. K. Armii w stopniu podporucznika w szeregach 12 Pułku Huzarów.
Na początku XX wieku odziedziczył rodzinne dobra Nowosielce (1901, w 1911 posiadał tam 352 ha[3]), a także Tokarnia (427 ha), Wola Piotrowa (370,8 ha, w 1911 - 71 ha[4])[5][6], Karlików (w 1911 posiadał 70 ha[7]).
Brał udział w I wojnie światowej.
W 1920 przy drodze obok rodzinnego dworu ustanowił dwie kapliczki: Matki Bożej i św. Józefa.
Zmarł 11 listopada 1921[1]. Został pochowany przy cerkwi greckokatolickiej w Nowosielcach.
Po jego śmierci spadkobierczynią dóbr Nowosielce została krewna Helena Gniewosz (1874-1949).
W 2013 w miejscu nieistniejącej cerkwi greckokatolickiej w Nowosielcach, przy której w grobowcu rodzinnym byli pochowani członkowie rodziny Gniewoszów, został ustanowiony kamień pamiątkowy upamiętniający te osoby. Uhonorowany inskrypcją na pomniku został także Aleksander Gniewosz[8]. Fundatorem pomnika był jego brat, Antoni Gniewosz.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ponadto rok urodzenia 1880 wskazała inskrypcja na tablicy pamiątkowej ustanowionej w Nowosielcach w 2013.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Wiktor Gniewosz. austro-wegry.info. [dostęp 2015-08-16].
- ↑ Nowosielce. ospnowosielce.pl. [dostęp 2015-08-16].
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 12.
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 22.
- ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 406.
- ↑ Baza właścicieli i dóbr ziemskich. Gniewosz. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-08-16].
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego : wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 8.
- ↑ Janusz Wachowicz: Saga rodu Gniewoszów. Szczecin: 2013, s. 359. ISBN 978-83-63868-05-5.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Monografia. Nowosielce-Gniewosz. „Jednodniówka na pamiątkę poświęcenia Domu Ludowego”, s. 15, 11 września 1927.
- Nowosielce-Gniewosz. Linia czasu. nowosielce-gniewosz.pl. [dostęp 2015-08-16].
- Historia rodu Gniewoszów. „Echo Zarszyna”, s. 10, Wrzesień 2008.
- Nowosielce. ospnowosielce.pl. [dostęp 2015-08-16].
- Janusz Wachowicz: Saga rodu Gniewoszów. Szczecin: 2013. ISBN 978-83-63868-05-5.