Wiktor Rozwadowski (1812–1858)
| porucznik | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
| Rodzina |
Rozwadowscy herbu Trąby |
|---|---|
| Ojciec |
Kazimierz Rozwadowski herbu Trąby |
| Matka |
Anna Golejewska herbu Kościesza |
| Żona |
Emilia Szymanowska herbu Ślepowron |
| Dzieci |
Tomisław, Bartłomiej, Franciszek, Tadeusz |
| Rodzeństwo |
Wiktor Leander Rozwadowski herbu Trąby (ur. 1812, zm. 1858 w Babinie) – polski oficer, ziemianin.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1812[1]. Wywodził się z gałęzi szlacheckiej rodu Rozwadowskich herbu Trąby[2]. Był prawnukiem Macieja (ur. 1647, podstoli radomski), wnukiem Ignacego (1702-1777), najmłodszym synem Kazimierza (ur. 1748 lub 1757, zm. 1836, pułkownik wojsk polskich) i Anny z domu Golejewskiej herbu Kościesza (córka Józefa, brygadiera wojsk polskich)[3][2]. Miał braci Antoniego (ur. 1794 lub 1795, zm. 1855, oficer, powstaniec listopadowy), Wincentego (1799-1849, rotmistrz wojsk polskich, powstaniec listopadowy), Erazma (1806-1880, porucznik wojsk polskich)[4][5]. Jego rodzina mieszkała w Różyskach[6].
Po wybuchu powstania listopadowego 1830 wraz z trzema braćmi został wyprawiony przez ojca do liniowej służby wojskowej[7]. Opuścił szkołę w Tarnopolu i wstąpił w szeregi 10 pułku jazdy lubelskiej[7]. Służył jako podporucznik w 1 szwadronie tej jednostki[7]. Odznaczył się w walkach pod wsią Makobudy[7]. Wkrótce potem samodzielnie unieszkodliwił kilkunastu huzarów rosyjskich w walkach z pułkiem pawłogrodzkim, odnosząc przy tym rany[7]. Za te czyny został odznaczony 6 maja 1831 Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (nr 1156) oraz awansowany na porucznika[7][8].
Po upadku powstania wrócił w rodzinnej strony i osiadł na własnym gospodarstwie[7]. W czasie Wiosny Ludów był członkiem Gwardii Narodowej[7].
Zmarł w 1858 w Babinie[7][1]. Tam został pochowany[9]. Był żonaty z Emilią Szymanowską herbu Ślepowron[1]. Mieli synów Tomisława (1841-1920), Bartłomieja (1846-1882), Franciszka (1848-1916)[10], Tadeusza (średni)[7][11]. Synowie uczestniczyli w powstaniu styczniowym 1863, a Tadeusz poległ pod Małaszowem[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Almanach 1908 ↓, s. 815.
- ↑ a b Almanach 1908 ↓, s. 813.
- ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 57.
- ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 57-60.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 813, 817.
- ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 60.
- ↑ a b c d e f g h i j k Życiorysy 1880 ↓, s. 59.
- ↑ Stanisław Tarnowski: Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 114.
- ↑ Józef Białynia Chołodecki: Cmentarzyska i groby naszych bohaterów z lat 1794-1864 na terenie wschodniej Małopolski. Lwów: 1928, s. 7.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 816.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 815-816.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 1-168.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 1-1127.