Wilsznia (potok)
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Długość | ok. 13 km |
| Powierzchnia zlewni |
70,69[1] km² |
| Ujście | |
| Recypient | Wisłoka |
| Miejsce | |
| Wysokość |
ok. 350 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Wilsznia – potok w Beskidzie Niskim, prawobrzeżny[potrzebny przypis] dopływ Wisłoki[2].
Źródła na wysokości ok. 540 m n.p.m., na północnym stoku przełęczy, oddzielającej masyw Zimnego Wierchu od głównego grzbietu wododziałowego Karpat, pod samą granicą państwową polsko-słowacką. Źródłowy tok, pod nazwą Moczarnik, spływa w kierunku północnym. Od terenu nieistniejącej wsi Wilsznia płynie generalnie w kierunku północno-zachodnim. W Wilszni przyjmuje lewobrzeżny dopływ – potok Beskid. W Olchowcu przyjmuje dopływy: lewobrzeżny Olchowczyk i prawobrzeżny Ropianka (z terenu nieistniejącej wsi Ropianka). Niżej, w Polanach, przyjmuje z lewej strony Huciankę (z terenu dawnej wsi Huta Polańska) z potokiem Baranie, a z prawej potok spod Kiczery (646 m n.p.m.). W dolnej części Polan, na wysokości ok. 350 m n.p.m., uchodzi do Wisłoki[2].
W systemie gospodarki wodnej Wilsznia jest jednolitą częścią wód powierzchniowych o krajowym kodzie RW200012218149[1]. Jej identyfikator hydrologiczny na Mapie Podziału Hydrograficznego Polski to 21814[3]
W nocy z 18 na 19 lipca 2003 r. w wyniku potężnego oberwania chmury nad dorzeczem Wilszni potok i jego dopływy gwałtownie wezbrały. Woda zniszczyła prawie wszystkie mostki, przejazdy i przepusty oraz znacznie uszkodziła większość dróg. Szczęśliwie ocalał zabytkowy, kamienny mostek prowadzący do cerkwi w Olchowcu. W Polanach wezbrane wody Wilszni porwały samochód osobowy, którego 5 pasażerów zginęło[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Geoportal krajowy z warstwą WMS Jednolite części wód [online].
- ↑ a b Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 304, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Mapa Podziału Hydrograficznego Polski w skali 1:10 000, 2014.
- ↑ Dukielski Przegląd Samorządowy nr 8 (148), sierpień 2003 [1]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Beskid Niski. Mapa turystyczna 1 : 50 000, wyd. I, Compass, Kraków 2004.