Przejdź do zawartości

Wojciech Ścibor Marchocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Wojciech Marchocki)
Wojciech Ścibor Marchocki
Herb
Ostoja
Data śmierci

30 marca 1788

Żona

Elżbieta Lenkiewicz-Ipohorska

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Wojciech Ścibor Marchocki herbu Ostoja (zm. 30 marca 1788) – generał-adiutant królewski w 1768 roku, kasztelan sanocki w latach 1780–1786, podczaszy trembowelski w latach 1769–1778, podstoli trembowelski w latach 1768–1769, wojski trembowelski w latach 1764–1768, wicesgerent grodzki lwowski w latach 1755–1762[1], chorąży znaku pancernego W. Ks. Lit., w 1788 r.odznaczony Orderem Św. Stanisława.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wybrany sędzią kapturowym ziemi halickiej w 1764 roku[2]. Był członkiem konfederacji generalnej 1764 roku[3]. W 1764 roku wyznaczony przez konfederację do lustracji dóbr królewskich i innych dóbr w ziemi halickiej, w powiatach kołomyjskim i trembowelskim województwa ruskiego[4]. Poseł ziemi halickiej na sejm 1768 roku[5]. Wojciech Marchocki pozbył się dóbr w 1772 r. Jako kasztelan sanocki, nabywszy w maju 1780 r. od Starzyńskich dobra Jarmolińskie zamieszkał w Malejowicach.

Był uczestnikiem spotkań literackich u baszy chocimskiego. W maju 1780 r. Wojciech Ścibor Marchocki, kasztelan sanocki ożenił się po raz drugi z Elżbietą Lenkiewicz córką Jana Lenkiewicza Ipohorskiego – cześnika mozyrskiego. Dzieci swoich nie miał. Jako stryj wziął sierotę po zmarłym bracie Mikołaju Marchockim – mieczniku przemyskim, pod swoją opiekę i wraz z żoną zajął się wychowaniem, Jerzego Ignacego (1755–1827) – podolskim oryginałem, późniejszym inicjatorem reform gospodarczo-społecznych, w tzw. Państwie Mińkowieckim.

Będąc kasztelanem, został wyniesiony do godności senatora. Odznaczony został Orderem Św. Stanisława. Kasztelan sanocki, był na Podolu posiadaczem obszernych włości: Jarmolińce i Malejowce[6], gdzie był dwór z gustem uporządkowany, i tam gościł 10 listopada 1781 króla Polski Stanisława Augusta jadącego do Kamieńca.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy”. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 364.
  2. Akta grodzkie i ziemskie z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu Wydawnictwa Fundacji Al. Hr. Stadnickiego ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T. 25. Lauda Sejmikowe Halickie 1696-1772, Lwów 1935, s. 568.
  3. Konfederacya Generalna Koronna Po doszłym Seymie Convocationis Zaczęta w Warszawie Dnia 23. Czerwca Roku Pańskiego 1764. Ręką J. O. Xcia Jmci Prymasa Korony Polskiey [...] Stwierdzona, [b.n.s.].
  4. Volumina Legum, tom VII, Petersburg 1860, s. 23.
  5. Wiadomości Warszawskie. 1768, nr 79, [b.n.s.].
  6. Malejowce, Jan Onufry Orłowski łowczy koronny nabył Malejowce od Wojciecha Marchockiego, kasztelana kamienieckiego, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jadwiga Bogusławska, „Marchocki Ignacy”, [w:] „Słownik pracowników książki polskiej”, Warszawa–Łódź 1972.
  • Marian Dubiecki, „Na Kresach i za Kresami. Wspomnienia i szkice”, tom II, Kijów 1914
  • Sylwester Groza, „Hrabia Ścibor na Ostrowcu”, tom I, tom II, Warszawa 1848
  • Antoni Rolle, „Hrabia Redux”, [w:] „Wybór pism”, tom II, Kraków 1966
  • Juliusz Słowacki, „Le roi de Ladawa”, [w:] „Dzieła wszystkie”, pod red. Juliusza Kleinera, tom VIII, Wrocław 1958
  • Wawrzyniec Marczyński, „Statystyczne, topograficzne i historyczne opisanie guberni podolskiej”, tom I, Wilno 1820, tom II, Wilno 1822, tom III, Wilno 1823.