Wzmacniacz gitarowy

Wzmacniacz gitarowy Mark IV Combo

Wzmacniacz gitarowy, wzmacniacz instrumentalny – wzmacniacz elektroakustyczny przeznaczony do wzmacniania sygnału elektroakustycznego pochodzącego z gitary elektrycznej, akustycznej, a ogólnie jakiegokolwiek instrumentu muzycznego wyposażonego w przetwornik elektroakustyczny. Większość wzmacniaczy gitarowych zawiera dodatkowe układy przetwarzające i modyfikujące dźwięk, jak np. przester i pogłos.

Historia

Pierwsze wzmacniacze gitarowe wykorzystywano na początku lat trzydziestych XX w jako narzędzie pomagające gitarzyście przebić się przez orkiestrę jazzową. Do ogólnego użytku wzmacniacze gitarowe weszły w roku 1949, kiedy Leo Fender wypuścił na rynek pierwszą seryjnie produkowaną gitarę elektryczną typu solid body.

Konstrukcja

Przykład standardowego wzmacniacza producenta Laboga (głowicy, ang. head) podłączanego do osobnej kolumny głośnikowej.

Każdy wzmacniacz gitarowy składa się z dwóch stopni: przedwzmacniacza i wzmacniacza mocy. Podstawową funkcją przedwzmacniacza jest zwiększenie poziomu sygnału z przystawek elektroakustycznych gitary, tak by mógł wysterować wzmacniacz mocy. W przedwzmacniaczu odbywa się, wzmocnienie aż do przesterowania, korekta barwy. Pomiędzy przedwzmacniaczem a końcówką mocy znajduje się pętla elementów toru dźwiękowego dająca regulowane efekty dźwiękowe, dotyczy to nowszych, zazwyczaj większych konstrukcji. Wzmacniacz ma zadanie wzmocnić sygnał na tyle, by wysterować podłączone do wzmacniacza głośniki.

We wzmacniaczach typu combo trzecim elementem jest głośnik.

Wzmacniacz lampowy

Lampowy wzmacniacz gitarowy combo Trace Elliot Bonneville – widok od tyłu. Widocznych jest sześć małych lamp w kubkach ekranujących (obwód przedwzmacniacza), dwie duże lampy (obwód wzmacniacza) i dwa transformatory – zasilający i głośnikowy.

We wzmacniaczach lampowych zarówno w przedwzmacniaczu jak i w wzmacniaczu mocy wykorzystuje się lampy elektronowe.

Wzmacniacz tranzystorowy

We wzmacniaczach tranzystorowych przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy oparte są wyłącznie na tranzystorach. Początek ery wzmacniaczy tranzystorowych to lata 50 XX w., późniejszy okres (do lat 80 XX w.) to czas walki pomiędzy odchodzącymi do lamusa lampami elektronowymi a tranzystorami.

Wzmacniacze tranzystorowe mogą być wykonane przy wykorzystaniu elementów dyskretnych (osobnych tranzystorów) bądź z użyciem przeznaczonych do tego celu układu scalonego. Technika dyskretna jest bardziej pracochłonna, pozwala jednak na uzyskanie niepowtarzalnych rezultatów i umożliwia szersze i bardziej szczegółowe kształtowanie brzmienia.

Wzmacniacz hybrydowy

Ma mieszaną konstrukcję przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem (tzw. hybryda standardowa) jest lampowy przedwzmacniacz i tranzystorowy wzmacniacz mocy, co pozwala uzyskać bardzo dużą moc muzyczną i stosunkowo niewielki ciężar urządzenia. W przypadku wzmacniaczy basowych, hybrydy stosuje się na porządku dziennym.

Rzadko spotykanym rozwiązaniem, jest zastosowanie tranzystorowego przedwzmacniacza i lampowego wzmacniacza mocy (tzw. hybryda odwrotna). Rozwiązanie to ma wielu zwolenników z uwagi na to, że lampowy wzmacniacz mocy ociepla brzmienie. Odwrotne hybrydy zaprzestano produkować w latach osiemdziesiątych XX w..

Linki zewnętrzne

• Opis wzmacniacza gitarowego lampowego na stronie „Fonaru”. fonar.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-19)].