Przejdź do zawartości

Włodzimierz Lorenc

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Lorenc

Włodzimierz Janusz Lorenc (ur. 27 stycznia 1951 w Sosnowcu) – polski filozof, profesor doktor habilitowany nauk filozoficznych, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, pracownik Instytutu Filozofii w Zakładzie Historii Filozofii Współczesnej na Wydziale Filozofii i Socjologii UW.

Krótka biografia

[edytuj | edytuj kod]

Syn pułkownika Wojska Polskiego Tadeusza Lorenca. Skończył studia na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Inżynierii Budowlanej. Po studiach uczestniczył w projektowaniu "szosy lubelskiej" DK17. Następnie odbył 5-letnie studia doktoranckie na Wydziale Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W drugiej połowie lat 80. XX wieku jeden z głównych uczestników (obok Marka J. Siemka) głośnej dyskusji filozoficznej na temat dziedzictwa filozoficznego Györgya Lukácsa, (w której bronił Lukácsowskiego stanowiska wyrażonego we Wprowadzeniu do ontologii bytu społecznego, w przeciwieństwie do Historii i świadomości klasowej).

Na tymże wydziale po dwuletnim przewodzie obronił 28 października 1996 roku rozprawę habilitacyjną pt. Hegel i Derrida. Filozofia w wersji radykalnej. W 2003 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W grudniu 2011 Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych[1].

Od 1975 roku jest żonaty, żona Iwona Lorenc także jest profesorem na Wydziale Filozofii UW.

W czasie wolnym jest miłośnikiem długich wypraw wysokogórskich, jeździ na nartach, na rowerze. Interesuje się malarstwem i historią sztuki i ceramiką dawną.

Zakres kompetencji

[edytuj | edytuj kod]

Zajmuje się następującymi tematami:

Książki z dorobku naukowego

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]