Przejdź do zawartości

Xikang

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Xikang
Ilustracja
Xikang na mapie Chin z 1947 r.
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

西康

Pismo tradycyjne

西康

Hanyu pinyin

Xīkāng

Wade-Giles

Hsi-k’ang

Xikang – dawna chińska prowincja, istniejąca w latach 19391955, obejmująca wschodnią część tybetańskiego regionu Kham.

Pierwsze projekty utworzenia prowincji w Khamie, mającej stanowić strefę buforową na granicy z Tybetem i przyczółek chińskiej kolonizacji, pojawiły się już pod koniec XIX wieku[1]. Powrócono do nich w dwudziestoleciu międzywojennym, kiedy to po rewolucji Xinhai Tybet zrzucił chińskie zwierzchnictwo, a na obszarze Khamu dochodziło do zbrojnych starć pomiędzy wojskami obydwu stron, których nie przerwało wytyczenie w 1918 roku niezaakceptowanej przez Tybetańczyków linii demarkacyjnej oddającej region pod zarząd chiński[2]. W 1930 roku wojska tybetańskie uderzyły na Kham, rozpoczynając trwający dwa lata zbrojny konflikt, zakończony zwycięstwem Chińczyków[3]. Na mocy zawartego w 1932 roku porozumienia pokojowego region został ostatecznie podzielony wzdłuż rzeki Jangcy na część wschodnią (chińską) i zachodnią (tybetańską)[4].

W 1939 roku w chińskiej części Khamu utworzona została nowa prowincja Xikang. Jej pierwszym gubernatorem został Liu Wenhui. Po klęsce Kuomintangu w wojnie domowej Xikang został zajęty na początku 1950 roku przez Chińską Armię Ludowo-Wyzwoleńczą. W 1953 roku ludność prowincji liczyła 3,4 miliona, z czego 14,2% stanowili Tybetańczycy[5].

W 1955 roku prowincja została zlikwidowana i przyłączona do prowincji Syczuan[6].

Pierwszą stolicą prowincji był Kangding[7], w 1951 roku przeniesiono ją do Ya’an[8].

Gubernatorzy prowincji Xikang

[edytuj | edytuj kod]
  • Liu Wenhui (1939-1949)
  • He Guoguang (1949-1950)
  • Liao Zhigao (1950-1955)[9]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lawrence Epstein: Khams pa histories: visions of people, place and authority. Leiden: BRILL, 2002, s. 60-61. ISBN 90-04-12423-3.
  2. Encyklopedia historyczna świata. T. X. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2002, s. 155. ISBN 83-85909-72-9.
  3. Robert Barnett, Shirin Akiner: Resistance and Reform in Tibet. London: C. Hurst & Co. Publishers, 1991, s. 85. ISBN 1-85065113-2.
  4. Melvyn C. Goldstein: A History of Modern Tibet, 1913-1951: The Demise of the Lamaist State. Berkeley: University of California Press, 1991, s. 225. ISBN 0-520-07590-0.
  5. Bo Zhiyue: China's elite politics: governance and democratization. T. 17. Singapore: World Scientific, 2009, s. 203. ISBN 978-981-283-672-4.
  6. Colin Mackerras, Donald Hugh McMillen, Andrew Watson: Dictionary of the politics of the People's Republic of China. London: Taylor & Francis, 2001, s. 285. ISBN 0-203-45072-8.
  7. Bradley Mayhew, Robert Kelly, John Vincent Bellezza: Tibet. London: Lonely Planet, 2008, s. 268. ISBN 978-1-74104-569-7.
  8. Ya’an, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2011-03-13] (ang.).
  9. Peter T. Y. Cheung, Jae Ho Chung, Chae-ho Chŏng, Zhimin Lin: Provincial strategies of economic reform in post-Mao China: leadership, politics, and implementation. New York: M.E. Sharpe, 1998, s. 308. ISBN 0-7656-0146-X.