Tybetańczycy (tyb. : བོད་པ།་ Wylie : Bod pa ; chin. 藏族, pinyin : Zàng Zú ) - naród zamieszkujący głównie Wyżynę Tybetańską , po inwazji chińskiej i aneksji Tybetu w 1951 r. stanowią obecnie mniejszość narodową w zachodnich Chinach (4,8 mln 1994 r. ). Tybetańczycy zamieszkują również prowincje Qinghai , Syczuan , Gansu , Junnan oraz Indie (historyczny region Ladakh , zwany też niekiedy Tybetem Zachodnim, Sikkim oraz liczne skupiska emigracyjne w stanie Himachal Pradesh , w tym obecna siedziba XIV Dalajlamy Dharamsala ), Nepal i Bhutan . Pod względem antropologicznym zaliczani są do rasy mongoloidalnej [potrzebny przypis ] . Mówią językami tybetańskimi należącymi do tybeto-birmańskiej gałęzi rodziny chińsko-tybetańskiej . Posługują się pismem tybetańskim . Wyznają w większości buddyzm tybetański . Głównymi ośrodkami kultu religijnego są Lhasa i Xigazê .
Pokaźna mniejszość prowadzi koczowniczy tryb życia. Ich głównym zajęciem jest hodowla jaków , kóz , owiec i wielbłądów oraz myślistwo . Jednak większość Tybetańczyków prowadzi osiadły tryb życia, zajmując się uprawą jęczmienia , pszenicy , gryki , bobu , ryżu , kukurydzy i tytoniu . Stosunkowo mała liczba gruntów rolnych, i co za tym idzie, zasadniczy brak możliwości pozyskania nowych, odzwierciedliły się silnym uwarstwowieniem społecznym, które z kolei spowodowało tradycję praktyk poliandrycznych i poligynicznych wśród ludności osiadłej w celach gospodarczych.
Tybetańczycy oddzielili się ewolucyjnie od Hanów nie później, niż 3000 lat temu. Od tego czasu w ich genomie pojawiło się ponad 30 mutacji, które zwiększyły ich dostosowanie do życia na dużych wysokościach, szczególnie do obniżonej zawartości tlenu w powietrzu. Wśród tych mutacji jest m.in. wariant genu EPAS1 , który odpowiada za skuteczniejsze wykorzystanie tlenu przez organizm. Gen ten występuje u 87 proc. Tybetańczyków i tylko u 9 proc. Hanów[1] [2] .