Yali (lud)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Yali
Ilustracja
Populacja

30 tys.

Miejsce zamieszkania

Indonezja (dolina Baliem)

Język

yali, indonezyjski

Religia

chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne

Grupa

ludy papuaskie

Pokrewne

Dani, Lani

Yali lub Yaly[1]lud papuaski żyjący w indonezyjskiej prowincji Papua, w rejonie gór Jayawijaya[2]. Yali zamieszkują trudno dostępne tereny przy skraju doliny Baliem[3].

Są karłowatym ludem negroidalnym, cechują się najniższym wzrostem wśród Papuasów[3]. Przed nadejściem misjonarzy nie utrzymywali kontaktu ze światem zewnętrznym[4]. Społeczność Yali została odkryta dopiero w 1976 r.[5]

Są wyraźnie odrębni od ludu Dani, zarówno pod względem języka, jak i kultury[4]. Posługują się językiem yali, który jest dość zróżnicowany dialektalnie (angguruk, ninia, pass valley)[1][6] i bywa rozpatrywany jako grupa kilku języków[7].

Nazwa yali (jale, jali) pochodzi od wyrażenia jale-mo w mowie ludu Dani, które oznacza „tereny na wschód”. Ich rodzime terytorium określane jest mianem yalimo. Łącznie zamieszkuje je ok. 30 tys. osób[4].

Członkowie ludu mieszkają w tradycyjnych domkach honai, zbudowanych z drewna. Mężczyźni i kobiety żyją osobno. Kobiety zajmują się m.in. rolnictwem, zajęcia mężczyzn to natomiast łowiectwo i budownictwo. Istotną rolę odgrywa hodowla świń[8]. Pożywienie głównie pochodzenia roślinnego (wilec ziemniaczany, pochrzyn, kolokazja jadalna)[9].

Yali dawniej praktykowali kanibalizm. Działalność misjonarzy doprowadziła jednak do znacznej zmiany w ich stylu życia[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b M. J. Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 927. OCLC 1027453789. [dostęp 2022-08-03]. (indonez.).
  2. Wilson 1989 ↓, s. 19.
  3. a b Mielcarek 2012 ↓, s. 56.
  4. a b c Bang 2018 ↓, s. 110.
  5. Mielcarek 2012 ↓, s. 56, 57.
  6. Wilson 1989 ↓, s. 20.
  7. Barbara F. Grimes, Richard Saunders Pittman, Joseph Evans Grimes, Ethnologue: Languages of the World, wyd. 13, Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1996, s. 622, ISBN 978-1-55671-026-1, OCLC 36787271 [dostęp 2022-08-03] (ang.).
  8. Bang 2018 ↓, s. 111.
  9. Wilson 1989 ↓, s. 23.
  10. Bang 2018 ↓, s. 112.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]