Zarubicze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zarubicze
Зарубічы
Зарубичи
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

grodzieński

Sielsowiet

Kwasówka

Populacja (2009)
• liczba ludności


34[1]

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Zarubicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Zarubicze”
Ziemia53°30′14″N 23°53′00″E/53,503889 23,883333

Zarubicze (biał. Зарубічы; ros. Зарубичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie grodzieńskim, w sielsowiecie Kwasówka.

Dawniej wieś oraz folwark. W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie białostockim, w powiecie grodzieńskim.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku:

  • wieś Zarubicze zamieszkiwało 135 osób, 30 było wyznania rzymskokatolickiego a 105 prawosławnego. Jednocześnie 118 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 17 białoruską. Było tu 27 budynków mieszkalnych;
  • ówczesny folwark Zarubicze zamieszkiwało 15 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i deklarowały polską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[2].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i parafii prawosławnej w Indurze.

Podlegała pod Sąd Grodzki w Indurze i Okręgowy w Grodnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Indurze[3].

16 października 1933 wieś Zarubicze utworzyła gromadę Zarubicze w gminie Indura[4]. Po II wojnie światowej weszła w struktury ZSRR.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 36.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1978.
  4. Białostocki Dziennik Wojewódzki. 1933, nr 11, poz. 51

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]