Zastępca dowódcy
Zastępca dowódcy – stanowisko etatowe w wojsku; w imieniu dowódcy jego zastępca kieruje określoną dziedziną działalności służbowej, ma ściśle ustalone obowiązki i uprawnienia dyscyplinarne; jest przełożonym wszystkich żołnierzy jednostki. Niekiedy występuje odrębne stanowisko pierwszego zastępcy dowódcy[1].
Zastępca dowódcy zastępuje dowódcę w razie jego nieobecności, a wtedy posiada jego kompetencje. Zazwyczaj jednak pewne obszary działalności służbowej zarezerwowane są dla etatowego dowódcy (sprawy personalno-kadrowe, finansowe itp.)[2]. W ramach swych obowiązków nadzoruje i koordynuje realizację zleconych przez dowódcę zadań oraz ma prawo do wydawania poleceń i wytycznych wszystkim osobom funkcyjnym dowództwa. W każdej chwili jest gotowy do przejęcia dowodzenia, a jego obowiązkiem jest znajomość bieżącej sytuacji podległych wojsk, ich zadań oraz przyjętego do realizacji planu działania. W czasie działań bojowych zastępca dowódcy na ogół wykonuje swoje zadania na innym niż dowódca kierunku czy stanowisku dowodzenia[3].
W Armii Czerwonej wprowadzono stanowisko zastępcy dowódcy do spraw politycznych, do 12 sierpnia 1941 roku funkcję tę pełnił komisarz wojskowy[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 519.
- ↑ Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 143.
- ↑ Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 144.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 90,91.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 519. ISBN 83-11-06229-3.
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Jarosław Wołejszo (red.): System dowodzenia. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2013. ISBN 978-83-7523-228-8.