Zygmunt Dominikowski

Zygmunt Dominikowski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1951 Polska
Przebieg służby
Lata służby	1969–2010
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	• 55pz, ASG, 55pz, 5pz • 4pdes, 7 BOW, 8 DOW • SG WP, MON
Stanowiska	• d-ca plzmot, kpzmot, bzmot • szef sztabu–z-ca d-cy pz • dowódca pz, pdes • zastępca dowódcy BOW • szef sztabu–z-ca d-cy BOW • szef sztabu–z-ca d-cy DOW • z-ca i szef Zarządu Operac.-Strateg. SG WP • szef Generalnego Zarządu Operacyjnego – P3 w SG WP • doradca ds. Uzbrojenia i Modernizacji w MON
Odznaczenia

Zygmunt Dominikowski (ur. 10 kwietnia 1951) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Przebieg służby wojskowej

W 1969 Zygmunt Dominikowski rozpoczął studia wojskowe w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1973. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu piechoty zmotoryzowanej w 55 pułku zmechanizowanym w Braniewie z 16 Dywizji Pancernej. W 1975 objął funkcję dowódcy kompanii piechoty zmotoryzowanej, a w okresie 1975–1979 dowodził batalionem piechoty zmotoryzowanej w tej jednostce. Od października 1979 do sierpnia 1982 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu których wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 55 pz.

W 1984 objął funkcję dowódcy 5 pułku zmechanizowanego, którym był do 1986. Następnie dowodził 4 pułkiem desantowym z 7 Dywizji Desantowej. W 1990 powierzono mu stanowisko zastępcy dowódcy 7 Brygady Obrony Wybrzeża w Gdańsku, a w 1992 szefa sztabu–zastępcy dowódcy tej brygady. W 1993 objął funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 8 Dywizji Obrony Wybrzeża w Koszalinie. W 1994 został w drodze wyróżnienia skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej w Moskwie i po ich ukończeniu powrócił do 8 Dywizji na stanowisku szefa sztabu – zastępcy dowódcy. Następnie został skierowany do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, gdzie objął obowiązki zastępcy szefa Zarządu Operacyjno-Strategicznego. Od 2000 był zastępcą szefa Zarządu Planowania Operacyjnego Generalnego Zarządu Operacyjnego SG WP, a od 2001 szef tego Zarządu.

15 sierpnia 2001 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. W kolejnych latach do 2009 pełnił służbę na stanowiskach: szef Generalnego Zarządu Operacyjnego – P3 w SG WP, doradca podsekretarza stanu ds. Uzbrojenia i Modernizacji w pionie polityki zbrojeniowej MON. 15 sierpnia 2004 został awansowany na stopień generała dywizji przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. 8 lipca 2009 został przeniesiony do rezerwy kadrowej. W lutym 2010 zakończył zawodową służbę wojskową.

Awanse

• podporucznik – 1973
• porucznik – 1975
• kapitan – 1979

(...)

• generał brygady – 15 sierpnia 2001
• generał dywizji – 15 sierpnia 2004

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka Skoczka Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych – 1972

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
• Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2001, 2004.