Schronisko PTT im. Mikołaja Zyblikiewicza w Pieninach
49°24′59″N 20°27′05″E/49,416389 20,451389| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Data otwarcia |
1901 |
| Właściciel |
Oddział Pieniński Towarzystwa Tatrzańskiego w Szczawnicy |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°24′59″N 20°27′05″E/49,416389 20,451389
| |
Schronisko PTT im. Mikołaja Zyblikiewicza w Pieninach – nieistniejące schronisko turystyczne Towarzystwa Tatrzańskiego, położone w Pieninach, na prawym brzegu Dunajca, przy Drodze Pienińskiej, w pobliżu Groty Zyblikiewicza.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Schronisko, a właściwie drewniana altana na kamiennej podmurówce, zostało wybudowane w 1901 przez Oddział Pieniński Towarzystwa Tatrzańskiego na prywatnej działce hrabiny Idy Lasockiej, gdzie zajmowało 20 m². Obiekt wybudował murarz o nazwisku Słowik i cieśla Malinowski. Koszt budowy wyniósł 1311,12 koron austro-węgierskich. W 1904 właścicielka terenu wypowiedziała dotychczasową wysokość dzierżawy, która wynosiła 20 koron rocznie i zażądała kwoty dziesięciokrotnie wyższej. Brak spełnienia żądania miał skutkować wypowiedzeniem towarzystwu dzierżawy z dniem 1 stycznia 1905 i usunięciem obiektu. Dalsze negocjacje doprowadziły do pozostawienia obiektu. Latem 1906 schronisko było niedostępne przez sześć tygodni, w związku ze zniszczeniem Drogi Pienińskiej przez wylewający Dunajec. W 1907 nadano mu imię Mikołaja Zyblikiewicza – XIX-wiecznego prezydenta Krakowa i jednego z inicjatorów budowy Drogi Pienińskiej.
Po wybudowaniu po drugiej stronie Dunajca schroniska im. Henryka Sienkiewicza, uruchomiono przewóz przez rzekę łodzią, która umocowana była na stalowej linie.
W 1914 Kazimierz Sosnowski w swoim Przewodniku po Beskidzie Zachodnim – od Krynicy po Wisłę łącznie z Pieninami i terenami narciarskimi, określił schronisko jako podupadłe. W trakcie I wojny światowej, prawdopodobnie w 1916, schronisko spłonęło. Współcześnie z Drogi Pienińskiej można zobaczyć fragmenty kamiennej podmurówki, która pozostała po obiekcie.
Oferta[edytuj | edytuj kod]
Schronisko oferowało posiłki i napoje w sezonie letnim, stanowiąc miejsce odpoczynku dla turystów. Nie prowadziło działalności noclegowej. Z jego usług korzystali w dużej mierze kuracjusze ze Szczawnicy.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Makowski, Beskid Wyspowy, Gorce, Pieniny i Beskid Sądecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 122–124. ISBN 978-83-925599-5-5.
- Szczawnica › ul. Zyblikiewicza. fotopolska.eu. [dostęp 2017-01-06]. (pol.).
- Dawne Schronisko im. M. Zyblikiewicza (Szczawnica). wikimapia.org. [dostęp 2017-01-06]. (pol.).