Przejdź do zawartości

Łabędź czarnoszyi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łabędź czarnoszyi
Cygnus melancoryphus[1]
(Molina, 1782)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Nadrząd

ptaki neognatyczne

Rząd

blaszkodziobe

Rodzina

kaczkowate

Podrodzina

gęsi

Plemię

Cygnini

Rodzaj

Cygnus

Gatunek

łabędź czarnoszyi

Synonimy
  • Anas Melanocoripha Molina, 1782[2]
  • Cygnus melanocorypha (Molina, 1782)[3]
  • Cygnus melanocoryphus (Molina, 1782)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

Łabędź czarnoszyi[5] (Cygnus melancoryphus) – gatunek dużego ptaka z podrodziny gęsi (Anserinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae). Zamieszkuje południową część Ameryki Południowej oraz Falklandy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju Cygnus. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
3 łabędzie czarnoszyje, po lewej widoczny młody łabędź

Długość ciała 102–124 cm[7], rozpiętość skrzydeł około 177 cm[8]; masa ciała samic 3500–4400 g, samców 4600–8700 g[7]. Ten ptak wygląda tak, jak blisko z nim spokrewniony łabędź niemy, ale ma czarną szyję oraz większą, różową woskówkę. Za okiem ma cienki, biały pasek. Samiec nie różni się od samicy. Jest dosyć cichym ptakiem, ale gdy broni gniazda, potrafi być głośny.

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje południowe obszary Ameryki Południowej oraz Falklandy. Najliczniej Patagonię i Ziemię Ognistą[9]. Populacje z północy zasięgu oraz z Falklandów są generalnie osiadłe[10]. Ptaki z wyższych szerokości geograficznych zimą migrują na północ aż po południowo-wschodnią Brazylię i Paragwaj[4][10].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Jajo z kolekcji muzealnej
Biotop
Osiedlają się tuż przy brzegach jezior, na bagnach i w lagunach.
Pokarm
W naturze żywią się głównie roślinami wodnymi, owadami oraz ikrą ryb.
Lęgi
Lęgi wypadają na koniec jesieni i zimę.
Jaja
Samica składa 4–8 jaj, wysiaduje je przez 36–40 dni[8]. Samiec nie pomaga w wysiadywaniu, ale za to broni swoją partnerkę.
Pisklęta
Pisklęta są inne niż ich rodzice: ich szyja jest brązowo-szara, a nogi i dziób szare. Gdy są jeszcze bardzo młode, rodzice troskliwie się nimi zajmują, m.in. „przewożą” na swoim grzbiecie.

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje łabędzia czarnoszyjego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Globalny trend liczebności uznawany jest za stabilny, choć trendy liczebności niektórych populacji nie są znane[4].

Hodowla

[edytuj | edytuj kod]

Łabędzie czarnoszyje są chętnie hodowane z powodu swojego oryginalnego wyglądu. Ich wybieg powinien być wyposażony w oczko wodne. Na podłożu powinna rosnąć trawa, może być także wysłane dużą ilością słomy. Chłodne dni muszą spędzać w ogrzewanym pomieszczeniu, w którym koniecznie musi być basen lub chociaż miska z wodą.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Cygnus melancoryphus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. G.I. Molina: Saggio sulla storia naturale del Chili. Bologna: Nella Stamperia de S. Tommaso d’ Aquino, 1782, s. 234, 344. (wł.).
  3. Cygnus melanocorypha, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-11-15] (ang.).
  4. a b c BirdLife International, Cygnus melancoryphus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-1 [dostęp 2020-07-06] (ang.).
  5. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Cygnini Vigors, 1825 (wersja: 2020-01-10). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-07-06].
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Screamers, ducks, geese, swans. IOC World Bird List: Version 10.1. [dostęp 2020-07-26]. (ang.).
  7. a b C. Carboneras & G.M. Kirwan: Black-necked Swan (Cygnus melancoryphus), version 1.0. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red. red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.blnswa2.01. [dostęp 2020-07-06]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  8. a b Busse i in. 1991 ↓, s. 327.
  9. Busse i in. 1991 ↓, s. 328.
  10. a b N. Bouglouan: Black-necked Swan. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-29]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]