Przejdź do zawartości

Łuskwiak wąskoblaszkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łuskwiak wąskoblaszkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

pierścieniakowate

Rodzaj

łuskwiak

Gatunek

łuskwiak wąskoblaszkowy

Nazwa systematyczna
Pholiota lignicola (Peck) Jacobsson
Mycotaxon 36(1): 138 (1989)

Łuskwiak wąskoblaszkowy (Pholiota lignicola (Peck) Jacobsson) – gatunek grzybów z rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pholiota, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1][1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1872 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Agaricus lignicola. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1989 r. Stig Jacobbson[1].

Synonimy[2]:

  • Agaricus lignicola Peck 1870
  • Galerina myriadophylla P.D. Orton 1969
  • Kuehneromyces lignicola (Peck) Redhead 1984
  • Kuehneromyces myriadophyllus (P.D. Orton) Pegler & T.W.K. Young 1972
  • Naucoria lignicola (Peck) Sacc. 1887

Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował nazwę łuskwiak wąskoblaszkowy. w 1999 r. opisywał ten gatunek pod nazwą łuszczak mniejszy[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 1–3,5 cm, początkowo wypukły, potem płaskowypukłym na koniec płaski, z niewielką wklęsłością lub garbkiem. Brzeg początkowo podgięty, potem pofalowany. Jest higrofaniczny, w stanie wilgotnym prążkowany. Powierzchnia naga, u młodych okazów czasami śliska, matowo brązowobrązowa, w stanie wilgotnym blaknąc od środka kapelusza staje się płowobrązowa, u starszych okazów kremowa do białej[4].

Blaszki

Przyrośnięte do płytko zbiegających, wąskie, gęste, brudno-brązowe, z wiekiem matowe i średnio brązowych. Liczba blaszeczek dochodzi do 4[4].

Trzon

Wysokość 2,5–5 cm, grubość 2–3,5 mm, centralny, na przekroju poprzecznym owalny, o równej grubości lub zwężający się przy wierzchołku, czasami podłużnie żłobiony, początkowo pełny, potem pusty. Powierzchnia w górnej części oprószona, blado brązowa, dolna część naga do słabo włókienkowatej, spłowiała winnobrązowa, u starych okazów prawie całkowicie ciemna, winnobrązowa. Przy podstawie biała grzybnia tworząca w podłożu ryzomorfy. Występuje zanikająca, częściowa, blada, włókienkowato-błoniasta osłona. W młodych owocnikach pozostają po niej na kapeluszu drobne fragmenty, a wysoko na trzonie cienka, włókienkowata strefa pierścieniowa, szybko zabarwiająca się od zarodników na mahoniowy brąz[4]

Miąższ

Cienki, o grubości około 1 mm, płowo-brązowy, niezmienny po uszkodzeniu. Zapach i smak niewyraźny[4].

Wysyp zarodników

Średnio brązowy[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 5,5–7,0 × 3,5–4,0 µm, eliptyczne, gładkie, umiarkowanie grubościenne, spłaszczone wierzchołkowo z dobrze rozwiniętymi porami zarodkowymi i niewyraźnymi wyrostkami[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Łuskwiak wąskoblaszkowy występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji[5]. W zestawieniu wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski W. Wojewoda w 2003 r. przytacza cztery stanowiska i umieszcza go na czerwonej liście gatunków zagrożonych w kategorii R (gatunek rzadki)[3].

Grzyb saprotroficzny. Występuje gromadnie na martwych kłodach drzew iglastych, sporadycznie w pryzmach trocin. Owocniki pojawiają się późną wiosną; po mokrych zimach powszechnie[4].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]

Małe brązowe grzyby są z natury trudne do zidentyfikowania, ale łuskwiak wąskoblaszkowy jest wyjątkiem od tej reguły. Jego charakterystyczne cechy to owocniki gromadnie występujące kłodach iglastych drzew, higrofaniczny, czasami prążkowany kapelusz, który blednie od średnio brązowego do brązowego lub białego, oraz częściowa zasnówka, po której pozostają resztki na kapeluszach i trzonach młodych owocników. U blisko spokrewnionego łuskwiaka zmiennego (Kuehneromyces mutabilis) owocniki pojawiają się dopiero jesienią i odróżniają się łuskowatym w dolnej części trzonem[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2017-10-03].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2017-10-03].
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g h California Fungi – Kuehneromyces lignicola [online] [dostęp 2021-08-25].
  5. Discover Life [online] [dostęp 2021-08-25].