Śtyrbna Przełęcz
49°12′20″N 20°11′09″E/49,205556 20,185833 Śtyrbna Przełęcz wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2200 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°12′20″N 20°11′09″E/49,205556 20,185833
| |
Śtyrbna Przełęcz (słow. Zadná snehová štrbina[1], niem. Mittlere Schwarzseescharte, węg. Középső Feketetavi rés[2]) – przełęcz położona na wysokości ok. 2200[3] lub ok. 2210[2] m n.p.m. w Śnieżnej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Oddziela ona Wielką Śnieżną Turnię od Pośredniej Śnieżnej Turni. Jest to środkowa z trzech przełęczy w Śnieżnej Grani, rozdziela dwie wyższe Śnieżne Turnie. Podobnie jak na inne pobliskie obiekty, także i na nią nie wiodą żadne znakowane szlaki turystyczne[2].
Śtyrbna Przełęcz była od dawna znana jurgowskim myśliwym, którzy wykorzystywali ją (i inne sąsiednie) podczas swoich polowań w obrębie całej Doliny Jaworowej[2].
Polska nazwa pochodzi z gwary podhalańskiej – słowo śtyrbny oznacza w niej tyle co „spadzisty” czy „stromy” i odnosi się do zboczy pod przełęczą[4]. Niemieckie i węgierskie nazewnictwo Śtyrbnej Przełęczy, podobnie jak i dwóch pozostałych w tej grani, pochodzi od Czarnego Stawu Jaworowego w Dolinie Czarnej Jaworowej.
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Kazimierz Piotrowski i Mieczysław Świerz, 9 czerwca 1910 r. – letnie,
- Bolesław Chwaściński, Wiktor Ostrowski i Wiesław Stanisławski, 28 grudnia 1931 r. – zimowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-07-26].
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIX. Kapałkowa Grań – Śnieżna Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1974, s. 90–93.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 271. ISBN 83-01-13184-5.