Ślepica
Ślepica (ammocoetes) – larwa minogokształtnych zwana inaczej węgornicą lub robaczycą, pod wieloma względami różniąca się od osobników dorosłych. Początkowo została opisana jako odrębny gatunek Ammocoetes branchialis, w wielu regionach Polski nazywany ślepicą[1][2].
Ślepica ma robakowaty kształt ciała. Po wylęgu mierzy 6–7 mm długości, a dorasta do 25 cm[3]. Bardzo słabo rozwinięte oczy są przykryte nieprzezroczystą skórą. Otwór gębowy o wyglądzie szpary w kształcie trójkąta jest pozbawiony zębów. Służy do odfiltrowywania z wody zawiesiny organicznej, podobnie jak u lancetnika. Na dnie gardzieli funkcjonuje jeszcze endostyl. Szczeliny skrzelowe trójkątne, dobrze rozwinięte, położone na dnie bruzdy skrzelowej. Płetwy są niskie i słabo rozwinięte[3]. Płetwa ogonowa tworzy niski fałd wokół części ogonowej.
Ślepice rozwijają się zagrzebane w osadach dna w wodzie słodkiej, a w przypadku minoga morskiego – w słonawej. Stan larwalny może trwać od 5–7 lat. Metamorfoza rozpoczyna się zwykle jesienią i może trwać nawet do 18 miesięcy, najczęściej 3–4 miesiące[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gabriel Rzączyński: Historia naturalis curiosa Regni Poloniae, Magni Ducatus Lithuaniae [...]. Sandomierz: 1721, s. 158.
- ↑ Antoni Wałecki: Systematyczny przegląd ryb krajowych. Warszawa: Drukarnia Gazety Polskiej, 1864, s. 97.
- ↑ a b c Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. IV. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 11. ISBN 978-83-88147-14-2.