152 mm haubica wz. 18/46

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
152 mm haubica wz. 18/46
152 mm haubica wz. 18/47
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Czechosłowacja

Producent

Škoda Pilzno

Rodzaj

haubica

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

152,4 mm

Długość lufy

4875 mm (łącznie z hamulcem wylotowym)
4140 mm (wz. 18/47 – bez hamulca wylotowego)

Donośność

12 400 m (dla pocisków odłamkowych)
15 200 m (wz. 18/47)

Prędkość pocz. pocisku

508 m/s (pocisk odłamkowo-burzący o wadze 39,9 kg)
432 m/s (pocisk przeciwpancerne o wadze 51,1 kg)

Długość

8284 mm (w położeniu marszowym)

Szerokość

2255 mm (w położeniu marszowym)

Wysokość

1707 mm (w położeniu marszowym)

Masa

5 512 kg (w położeniu bojowym)
6 550 kg (wz. 18/47 - położenie marszowe); 5588 kg (wz. 18/47 – położenie bojowe)

Kąt ostrzału

0° do +45° (w pionie)
60° (w poziomie)

Szybkostrzelność

4 strz./min (normalna)

Obsługa

7

152 mm houfnice vz. 18/46 (152 mm haubica wz. 18/46) – czechosłowacka haubica polowa z okresu po II wojnie światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu II wojny światowej w Czechosłowacji rozpoczęto produkcję uzbrojenia korzystając ze wzorów niemieckich produkowanych na terenie Czechosłowacji w czasie wojny. Jednym z takich sprzętów była 152 mm haubica M 18/46, która została oparta na niemieckiej haubicy kal. 15 cm.

Czechosłowacka haubica została znacznie zmodyfikowana, przede wszystkim zmieniono jej kaliber przystosowując do amunicji radzieckiej kal. 152 mm, wprowadzono osłonę przednią i powiększono hamulec wylotowy.

Ich produkcję rozpoczęto w 1946 roku, korzystając z posiadanych zapasów pozostawionych Niemców i ich planów. W 1947 roku opracowano kolejną unowocześnioną wersję tego działa oznaczoną jako wz. 18/47, która była produkowano od 1947 roku.

Użycie[edytuj | edytuj kod]

Haubice te wprowadzono w 1946 roku do armii czechosłowackiej, gdzie zastępowano nimi zużyty sprzęt z okresu II wojny światowej, jednocześnie tym samym ujednolicano sprzęt w pododdziałach artylerii. W haubicy stosowano dwa rodzaje pocisków: odłamkowo-burzących o masie 39,9 kg i przeciwpancernych o masie 51,1 kg; pocisk przeciwpancerny przebijał pancerz o grubości 81 mm z odległości 1000 m. Znajdowały się na uzbrojeniu do lat siedemdziesiątych XX wieku. Do ich holowania używano samochodów ciężarowych: Tatra 111 i KrAZ-214.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]