98 mm moździerz M-98
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1993–1997 |
| Produkcja seryjna |
2003 |
| Wyprodukowano |
99 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
98 mm |
| Długość lufy |
1898 mm |
| Donośność |
400 m (minimalna) |
| Prędkość pocz. pocisku |
ok. 350 m/s[1] |
| Masa |
135 kg w położeniu bojowym |
| Kąt ostrzału |
w płaszczyźnie pionowej: od 45° do 85° |
| Szybkostrzelność |
15 strz./min |
| Obsługa |
3 |
98 mm moździerz M-98 – polski moździerz średni kalibru 98 mm, ciągniony, skonstruowany w latach 1993–1997 w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Maszyn Ziemnych i Transportowych w Stalowej Woli, od 2003 produkowany przez Hutę Stalowa Wola; amunicję do moździerza produkują Zakłady Metalowe Dezamet.
.jpg)
Historia[edytuj | edytuj kod]
Holowany moździerz średni kalibru 98 mm powstał w wyniku podpisania przez Polskę w 1991 Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie, który ogranicza liczbę posiadanych przez Polskę systemów artyleryjskich o kalibrze powyżej 100 mm do maksymalnie 1610. Prace nad moździerzem, który dawał możliwość nienaruszania układu CFE-1 i zarazem zwiększenia możliwości wojsk artylerii, rozpoczęto w 1993 roku w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Maszyn Ziemnych i Transportu w Stalowej Woli z własnej inicjatywy firmy[2]. W 1994 powstał model balistyczny, a w 1997 ukończono prototyp moździerza[2]. Moździerz M-98 jest drugą konstrukcją na świecie moździerza kalibru 98 mm, po słowackim (vz. 97)[1].
W 2003 roku zostało złożone zamówienie przez Wojsko Polskie w Hucie Stalowa Wola na dostawę moździerza M-98 dla armii. Opóźnienia zamówień spowodowane były przez opóźnienia w opracowaniu amunicji[2]. Do 2005 roku dostarczono ok. 60 sztuk[3]. W 2022 roku w Wojsku Polskim były 93 moździerze[4].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Moździerz M-98 służy jako podstawowy środek ogniowy pododdziałów wsparcia wojsk zmechanizowanych, powietrznodesantowych i piechoty górskiej. Wykorzystuje się go do niszczenia siły żywej, opancerzonego sprzętu bojowego, fortyfikacji polowych oraz środków dowodzenia i ogniowych, szczególnie w zagłębieniu terenu.
Pierwsze moździerze zostały odebrane przez wojsko w czerwcu 2003 roku i przekazane do 18 Bielskiego Batalionu Desantowo-Szturmowego[5]. M-98 znajduje się na wyposażeniu 6 Brygady Powietrznodesantowej z Krakowa, 25 Brygady Kawalerii Powietrznej z Tomaszowa Mazowieckiego oraz 22 Batalionu Piechoty Górskiej z Kłodzka. W batalionach 6 BPD używane jest po 9 moździerzy w kompaniach wsparcia[6].
Moździerze M-98 wykorzystywane były przez Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie[7].
Moździerz M-98 został wyposażony w wózek transportowy, który służy do krótkotrwałego transportu. Do przewożenia wykorzystywane są pojazdy M1097A2 serii HMMWV, natomiast obsługa i amunicja przewożona jest samochodem M1025A2 lub M1045A2[6].
Amunicja[edytuj | edytuj kod]
Amunicja do tego moździerza jest produkowana w zakładach mechanicznych Dezamet:
- RAD-2 – kasetowa, zawierająca 12 podpocisków kumulacyjno-odłamkowych GKO.
- RAD-3 – odłamkowa, zawierająca około 4000 odłamków.
Produkowana i używana jest również amunicja oświetleniowa i dymna.
Amunicja odłamkowo-burząca produkowana jest przez Zakłady Metalowe Mesko[7].
Granaty odłamkowo-burzące mają masę 10,1 kg[2].
W 1999 roku pracowano nad pociskiem przeciwpancernym oznaczonym jako RAD-1, jednak pocisk nigdy nie wyszedł poza fazę koncepcyjną.
Odpalanie moździerza możliwe jest w sposób grawitacyjny (przez opuszczenie granatu do lufy) lub za pomocą mechanizmu odpalającego[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ryszard Woźniak, M-98, "Nowa Technika Wojskowa" nr ?, s.21-22
- ↑ a b c d Jerzy Reszczyński, Zabawa granatami, „Raport - Wojsko Technika Obronność” nr 07/2016, s.8
- ↑ Andrzej Kiński. Nie tylko moździerze. Nowości HSW S.A. „Nowa Technika Wojskowa”. 5/2006, s. 19, maj 2006. Warszawa: Magnum-X.
- ↑ Tomasz Dmitruk. Modernizacja Wojsk Lądowych 2021-2035. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2022, s. 17, wrzesień 2022. Magnum-X.
- ↑ Honker i 98 mm. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr targowy, s. 6, 5 września 2003. Agencja Lotnicza Altair.
- ↑ a b Andrzej Kiński. HMMWV w 18. bdsz. „Nowa Technika Wojskowa”. 8/2005, s. 14, sierpień 2005. Warszawa: Magnum-X.
- ↑ a b Przemysław Kupidura. Amunicja z ZM Mesko w Afganistanie. „Nowa Technika Wojskowa”. 7/2010, s. 53, lipiec 2010.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nowe pociski do moździerzy. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2015-01-22]. (pol.).
- Polski moździerz średni M-98. militarium75.blogspot.com. [dostęp 2015-01-22]. (pol.).
- Ryszard Woźniak, M-98, "Nowa Technika Wojskowa" nr ?, s.21-22