Aino Forsten
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Deputowana do parlamentu Finlandii | |
| Okres | |
Aino, wł. Aina Aleksandra Forsten z domu Rainio[1] (ur. 4 kwietnia 1885 w Maarii, według innego źródła w Abo[2], zm. 27 listopada 1937 w Pietrozawodsku[3]) – fińska działaczka socjalistyczna i komunistyczna, w 1917-1918 r. deputowana do parlamentu Finlandii. Ofiara wielkiej czystki w ZSRR.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła z ubogiej rodziny chłopskiej. Ukończyła szkołę podstawową[2]. Pracowała od 10 roku życia, najpierw pomagając w redakcji pisma „Aura”, następnie nauczyła się zawodu szwaczki[2]. Wspólnie z bratem Jussim Rainio utworzyła w Abo spółdzielnię robotniczą[2]. Od 1902 r. pracowała w Wyborgu jako sprzedawczyni[2]. W 1904 r. wstąpiła do Socjaldemokratycznej Partii Finlandii[2]. Brała udział w socjalistycznych manifestacjach w guberni Abo-Björneborskiej, działała w ruchu spółdzielczym i kobiecym[2]. W 1909 r. wyszła za mąż za listonosza Karla Wernera Forstena[1]. W 1917 r. została wybrana do fińskiego parlamentu z ramienia partii socjaldemokratycznej[2][3].
Podczas wojny domowej w Finlandii należała do Głównej Rady Robotniczej, utworzonego przez rewolucjonistów najwyższego organu władzy na terenach opanowanych przez czerwonych. W 1918 r., po klęsce fińskich czerwonych udała się razem z mężem do Rosji Radzieckiej. W tym samym roku wstąpiła do Komunistycznej Partii Finlandii. W latach 1918–1920 żyła w Piotrogrodzie, pracując dla partii[2]. W 1920 r. Forstenowie przeprowadzili się do Pietrozawodska. Aino Forsten objęła tam stanowisko kierowniczki sekcji fińskiej w wydziale oświaty ludowej[2]. W 1923 r. została kierowniczką rejonowego wydziału ochrony zdrowia w Uchcie[2]. Od 1927 r. działała również w organizowanym przez władze radzieckie ruchu kobiecym. W latach 1930–1936 była dyrektorką dziewięcioklasowej szkoły z fińskim językiem wykładowym w Pietrozawodsku[2].
Padła ofiarą stalinowskiej wielkiej czystki: w 1937 r. została aresztowana, skazana na śmierć przez trójkę NKWD dla Karelskiej Autonomicznej SRR i 27 listopada tego samego roku rozstrzelana[2]. W 1955 r. zapadła decyzja o jej rehabilitacji[2].