Aleksandr Charitonow (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Charitonow
Олександр Петрович Харитонов
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1971
Woroszyłowgrad

Ludowy gubernator Ługańskiej Republiki Ludowej
Okres

od 5 marca 2014
do 21 kwietnia 2014[1]

Przynależność polityczna

Pokój dla Ługańszczyzny

Poprzednik

urząd utworzony

Następca

Walerij Bołotow (p.o.)

Aleksandr Pietrowicz Charitonow ((ukr.) Олександр Петрович Харитонов; ur. 6 lipca 1971 w Woroszyłowgradzie, obecnie Ługańsk) – ukraiński działacz polityczny, separatysta i lider Ługańskiej Gwardii, od 5 marca do 21 kwietnia 2014 ludowy gubernator (przywódca) Ługańskiej Republiki Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia technik telekomunikacji[2]. Przez pewien czas był bezrobotny, potem pracował m.in. jako dyrektor spółki „JUA-Alfa”[3]. Od 2005 działał w Postępowej Partii Socjalistycznej Ukrainy, był sekretarzem jej ługańskiego komitetu obwodowego[4]. W 2007 bez powodzenia kandydował do parlamentu z jej listy. Od 2006 był radnym rady miejskiej Ługańska V kadencji[2]. Uczestniczył w protestach przeciwko NATO, a w 2013 zaangażował się w wystąpienia przeciwko Euromajdanowi. W lutym 2014 stanął na czele paramilitarnej organizacji „Łuhanśka Gwardija” (Ługańska Gwardia)[4][5].

Na początku marca 2014 zaangażował się w separatystyczne wystąpienia, które doprowadziły do powołania Ługańskiej Republiki Ludowej. 5 marca 2014 podczas wiecu w Ługańsku został obwołany ludowym gubernatorem Ługańskiej Republiki Ludowej (pięć dni po analogicznym powołaniu Pawieła Gubariewa na gubernatora Donieckiej Republiki Ludowej)[6]. 9 marca 2014 separatystom udało się zdobyć budynki lokalnej administracji. Tego dnia ogłoszono referendum w sprawie federalizacji Ukrainy i powołanie Sowietu Ludowego ŁRL, a także (sfałszowaną) dymisję gubernatora obwodu ługańskiego Mychajło Bołotskycha[7][8].

13 marca Aleksandr Charitonow został aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa Ukrainy pod zarzutami wystąpień przeciwko konstytucyjnemu porządkowi państwa, wywoływania zamieszek i przejęcia budynków rządowych[9]. Formalnie gubernatorem pozostawał do 24 kwietnia, kiedy to tymczasowo zastąpił go Walerij Bołotow[10]. W lipcu 2014 został skazany na 5 lat więzienia w zawieszeniu na 3 lata[11]. Wkrótce później został wymieniony w zamian za innych zakładników[4], następnie wyjechał do Moskwy[12]. W listopadzie 2014 powrócił na Ługańszczyznę, gdzie dołączył do lokalnej gwardii Kozaków, z którą jednak wkrótce popadł w konflikt[13]. W tym okresie odnowił także „Łuhanśką Gwardiję”, która jednak wkrótce uległa podziałom[4]. Następnie został członkiem Komunistycznej Partii Ługańszczyzny, kierował w niej okręgiem .

Żonaty z Inną[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ De facto do 13 marca, kiedy został aresztowany
  2. ↑ a b КРАВЧЕНКО ПРИНЕС ПРИСЯГУ. И он тоже не знает украинского…. xxivek.com.ua. [dostęp 2022-03-13]. (ros.).
  3. ↑ Желающих стать депутатами Луганского городского совета стало в два раза больше (список). v-variant.lg.ua, 6 października 2010. [dostęp 2022-03-13]. (ros.).
  4. ↑ a b c d Сепаратистський Донбас: політичні угрупування "ЛНР". depo.ua, 29 kwietnia 2016. [dostęp 2022-03-13]. (ukr.).
  5. ↑ У Луганську учасники "російської весни" захопили ОДА та просять у Путіна ввести війська. pravda.com.ua, 2 marca 2014. [dostęp 2022-03-13]. (ukr.).
  6. ↑ В Луганске на митинге избрали "народного губернатора". korrespondent.net. [dostęp 2022-03-12]. (ros.).
  7. ↑ Лидер Луганской гвардии зачитал заявление Болотских об отставке. liga.net, 9 marca 2014. [dostęp 2022-03-13]. (ros.).
  8. ↑ У Луганську мітингарі-русофіли змусили нового губернатора піти у відставку – ЗМІ. pravda.com.ua, 9 marca 2014. [dostęp 2022-03-13]. (ukr.).
  9. ↑ У Луганську Служба безпеки України затримала Олександра Харитонова. sbu.gov.ua, 13 marca 2014. [dostęp 2022-03-12]. (ukr.).
  10. ↑ Народный губернатор Луганщины Болотов пообещал взять милицию под контроль. ntv.ru, 21 kwietnia 2014. [dostęp 2022-03-13]. (ros.).
  11. ↑ a b Жену луганского «гвардейца» Харитонова боевики Плотницкого увели «на беседу». informator.media. [dostęp 2022-03-12]. (ros.).
  12. ↑ Луганський екстреміст Харитонов, умовно засуджений до 5 років, збирає гроші на ЛНР у Москві. espreso.tv, 5 sierpnia 2014. [dostęp 2022-03-13]. (ukr.).
  13. ↑ Братва из «ЛНР»: поименно – кто «рулит» боевиками в Луганской области. cripo.com.ua, 9 grudnia 2015. [dostęp 2022-03-12]. (ukr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Charitonow_(polityk)&oldid=66638563”