Alpine A500
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
rama rurowa / monokok z duraluminium | ||
| Zawieszenie przednie |
podwójne wahacze, sprężyny, amortyzatory | ||
| Zawieszenie tylne |
podwójne wahacze, sprężyny, amortyzatory | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów | |||
| Paliwo | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Kierowcy | |||
| Wyścigi |
0 | ||
| Wygrane |
0 | ||
| Pole position |
0 | ||
| Najszybsze okrążenie |
0 | ||
| |||
Alpine A500 – samochód Formuły 1, zaprojektowany dla Alpine przez André de Cortanze w 1975 roku. Pojazd był platformą testową dla nowego turbodoładowanego silnika Renault, a jego kierowcą był Jean-Pierre Jabouille. Nigdy nie wziął udziału w Grand Prix.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Francuski koncern naftowy Elf pod koniec lat 60. szeroko angażował się w sporty motorowe, będąc m.in. ściśle powiązanym z Matrą, mistrzowskim konstruktorem Formuły 1 z 1969 roku. Jednakże na początku lat 70. Matra podjęła współpracę z Shellem, wskutek czego w 1972 roku Elf próbował nakłonić Renault do wejścia do Formuły 1. Z uwagi na zaangażowanie w wyścigi długodystansowe Renault nie było entuzjastycznie nastawione do tego pomysłu[1]. Co więcej, w tym okresie w Formule 1 prym wiodły wolnossące silniki Cosworth i Ferrari o pojemności trzech litrów, a Renault nie dowierzało, że jest w stanie zbudować lepszy silnik wolnossący[2]. Przedstawiciele Renault udali się do Stanów Zjednoczonych, aby obejrzeć wyścigi organizowane przez USAC[1], i powzięli pomysł użycia turbosprężarki przy silniku 1,5 litra, co było dozwolone dzięki starym przepisom z 1966 roku[3]. Francuski koncern przy współpracy z Gordini stworzył w 1975 roku dwie testowe jednostki, oznaczone jako 32T i 33T[4]. Pod koniec tego roku Renault w porozumieniu z Elfem odeszło od koncepcji dostarczania silników Tyrrellowi i zdecydowało o testowaniu ich przy użyciu prototypu Formuły 1 stworzonego przez Alpine[5].
W tych warunkach Alpine zaprojektowało i zbudowało model A500. Pracę nad pojazdem podjęli André de Cortanze, André Renut i Marcel Hubert[6]. W budowie samochodu wykorzystano m.in. samochody Alpine Formuły 3 oraz model A442[7]. Projekt początkowo był przetrzymywany w ścisłej tajemnicy, jednak przedostał się do wiadomości publicznej po tym, gdy dziennikarz „L’Équipe” zdołał wykonać zdjęcia samochodu w siedzibie Alpine w Dieppe. Początkowy projekt zakładał zastosowanie nosa na całej szerokości samochodu. Według Jeana-Pierre'a Jabouille'a to rozwiązanie mimo dobrych wyników w tunelu aerodynamicznym było niepraktyczne ze względu na wydłużoną drogę hamowania. Stąd też Alpine zadecydowało, że gotowy samochód otrzyma klasyczne rozwiązanie, czyli spojler na wąskim nosie[6]. Zdjęcia samochodu podano do wiadomości na początku 1976 roku. Wiosną pojazd testowano na torze Ladoux z różnymi wariantami nadwozia oraz opon. Na te testy Michelin przygotowało specjalne opony, które poprawiały przyczepność[8].
Pierwsze testy nie były udane, jako że samochód był zawodny, a radialne opony Michelin nie trzymały się tak dobrze drogi jak konwencjonalne Goodyeary i Firestone'y. Mimo to na torze Dijon-Prenois Jabouille ustanowił czas 1:03,3[9]. Podczas testów na torze Jarama w maju skoncentrowano się natomiast na poprawie silnika, który miał niedostatki mocy. Porównano również jednostkę A500 oraz dwulitrowy silnik A442[10]. W tym okresie silnik osiągał moc ok. 500 KM przy 11000 obr./min[11]. Samochód został zaprezentowany publicznie na torze Paul Ricard 16 czerwca[12]. W ciągu kolejnych testów podjęto próby zniwelowania turbodziury i poprawy chłodzenia[13].
Pod koniec 1976 roku sekcja sportowa Alpine została wchłonięta przez nowo powstałe Renault Sport[14]. Rozwój A500 trwał do 1977 roku, po czym silnik zastosowano w Renault RS01. Samochód zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, będąc pierwszym w historii Formuły 1 pojazdem z silnikiem turbodoładowanym[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Alpine A500 (1975) [online], L'automobile ancienne, 13 września 2019 [dostęp 2020-09-04].
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 50.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 50, 69.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 51.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 52.
- ↑ a b Smith, Alpine & Renault, s. 63.
- ↑ Renault-Alpine A500 [online], Ultimate Car Page [dostęp 2020-09-04].
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 64.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 65.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 66.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 67.
- ↑ Smith, Alpine & Renault, s. 70.
- ↑ Alpine A500 [online], Stats F1 [dostęp 2020-09-04].
- ↑ Jean Redele [online], GrandPrix.com, 15 sierpnia 2007 [dostęp 2020-09-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roy Smith, Alpine & Renault: The Development of the Revolutionary Turbo F1 Car 1968 to 1979, Veloce Publishing Ltd, 2008, ISBN 978-1845841775.