Bitwa na przełęczy Mang Yang
14°00′00″N 108°15′00″E/14,000000 108,250000| I wojna indochińska | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
postępująca ofensywa wietnamska | ||
| Wynik |
zwycięstwo Việt Minhu, zmuszone do ucieczki siły francuskie poniosły ciężkie straty | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Wietnamu  | |||
| 14°00′00″N 108°15′00″E/14,000000 108,250000
| |||
Bitwa na przełęczy Mang Yang (znana również jako bitwa pod An Khê) – ostatnia oficjalnie uznawana bitwa I wojny indochińskiej. Była to jedna z najbardziej krwawych porażek Unii Francuskiej wraz z bitwą pod Điện Biên Phủ w 1954 i bitwą pod Cao Bằng w 1950.
Prolog[edytuj | edytuj kod]
Groupement Mobile No. 100 (Grupa Mobilna 100 lub GM 100) była specjalną jednostką Francuskiego Dalekowschodniego Korpusu Ekspedycyjnego sformowaną jako konwój. W jej skład wchodzili elitarni weterani Batalionu Francuskiego, który uczestniczył w wojnie koreańskiej pod Chipyong-ni, Wonju i Arrowhead ridge. Chcąc uniknąć następnej tragedii, takiej jak oblężenie Điện Biên Phủ, szef sztabu rozkazała G.M. 100 opuścić ich osamotnioną pozycję na Płaskowyżu Centralnym.
Zasadzki[edytuj | edytuj kod]
24 czerwca 1954 GM 100 otrzymała rozkaz opuszczenia pozycji obronnych pod An Khê i wycofania się do Pleiku ok. 80 km drogą Route Coloniale 19. Na 15 kilometrze drogi kolumna wpadła w zasadzkę oddziałów Việt Minhu należących do 103 pułku i poniosła duże straty. Resztki rozbitej GM 100 zdołały się przebić przez zasadzkę[3]. Pozostałości GM 100, obecnie wraz z GM 42 i 1 Grupą Spadochronową musiały przebyć dalsze 55 km drogi przez wrogi teren i 28 oraz 29 czerwca pod Dak Ayun wpadła w zasadzkę 108 pułku. Ci, którzy przeżyli, dotarli do Pleiku następnego dnia.
W ciągu 5 dni walk GM 100 straciła 85% swoich pojazdów, 100% artylerii, 68% środków łączności i 50% broni. W kompanii dowodzenia z pierwotnego stanu 222 żołnierzy, pozostało tylko 84. Z 43 Kolonialnego oraz 1 i 2 Batalionu Koreańskiego, których stan wynosił po 834 ludzi, pozostało odpowiednio 452, 497 i 345 żołnierzy. 2 Grupa Artylerii Kolonialnej, która po stracie wszystkich dział, walczyła jako piechota, skurczyła się w trakcie walk z 475 do 215 ludzi. Pułkownik Barrou i wielu jego ludzi zostali wzięci do niewoli[4]. Dla porównania 96 pułk Việt Minhu stracił ponad 100 zabitych[3][5].
29 czerwca resztki 1 Batalionu Koreańskiego dostały rozkaz uczestnictwa w Operacji Forget-Me-Not, mającej na celu udrożnienie Route Coloniale 14 między Pleiku i Buôn Ma Thuột, o długości ponad 96 km. 17 lipca kolumna wpadła w zasadzkę na przełęczy Chu Dreh zorganizowaną przez lokalne jednostki 96 pułku Việt Minhu. Gdy następnego dnia niedobitki dotarły do Buôn Ma Thuột, okazało się, że z 452 ludzi zostało tylko 107, z czego 53 było rannych, a dodatkowo stracono dalszych 47 pojazdów.
Skutki[edytuj | edytuj kod]
Więcej szczegółów w artykule Konferencja genewska (1954)
Zasadzka i zniszczenie GM 100 okazała się ostatnią bitwą I wojny indochińskiej. Trzy dni później, 20 lipca 1954 r. ogłoszono zawieszenie broni, a 1 sierpnia wszedł w życie rozejm, pieczętując koniec Francuskich Indochin i w następnym okresie wycofanie francuskiej administracji i korpusu ekspedycyjnego, które zakończyło się w 1956 r.
Walczące strony[edytuj | edytuj kod]
Siły francuskie[edytuj | edytuj kod]
Jednostki G.M. (Groupement Mobile) zostały sformowane jako samodzielne, zmotoryzowane, pułkowe grupy operacyjne wzorowane na pułkowych grupach bojowych US Army z okresu II wojny światowej. Typowa jednostka GM składała się z 3 batalionów piechoty i jednego batalionu artylerii wraz z pojazdami opancerzonymi lub czołgami, pododdziałami inżynierskimi, łączności i medycznymi, w sumie ok. 3000-3500 ludzi[4].
W skład GM 100 wchodziły:
- Pułk Koreański, składający się z 1. i 2. Batalionu Koreańskiego sformowanego z weteranów elitarnego Batalionu Francuskiego - Bataillon de Corée.
- Bataillon de Marche 43 Batalionu Piechoty Kolonialnej
- 2. Grupy 10 Pułku Artylerii Kolonialnej
- 3. szwadronu 5 Grupy Kawalerii Pancernej "Royal Poland"
Siły Việt Minhu[edytuj | edytuj kod]
W skład 96 pułku Việt Minhu wchodziły:
- 40 batalion (3 kompanie piechoty)
- 79 batalion (mniejszy) (dwie kompanie piechoty)
- 2 kompanie broni ciężkiej (moździerze, działa bezodrzutowe i miotacze min)
Bitwa w kulturze popularnej[edytuj | edytuj kod]
Zagłada GM 100 została przedstawiona w początkowych scenach filmu Byliśmy żołnierzami.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ French Marine Troops's official website. [dostęp 2011-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-28)].
- ↑ There was another Dien Bien Phu in 5th Military Region, Binh Dinh Newspaper (Có một Điện Biên Phủ ở Liên khu 5, Báo Bình Định). [dostęp 2014-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)].
- ↑ a b Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2012-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-01)].
- ↑ a b Luedeke
- ↑ There was another Dien Bien Phu .... [dostęp 2014-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Fall, Bernard.,Street Without Joy: The French Debacle in Indochina. Stackpole Military History, 1961, ISBN 0-8117-3236-3
- Summers Jr., Harry G. Historical Atlas of the Vietnam War. 1995 ISBN 0-395-72223-3
- Kirk A. Luedeke, Death on the Highway: The Destruction of Groupement Mobile 100. Armor Magazine, January–February 2001, pp. 22–29.
- Từ Điện Biên Phủ đến Bắc Tây Nguyên. Trung đoàn 96 - trận tiêu diệt binh đoàn cơ động 100 của Pháp. NXB Quân đội Nhân dân, 1995.(From Dien Bien Phu to Northern Central Highland - The 96th Regiment and the battle which destroyed the French Groupement Mobile 100. People's Army Publishing House, 1995).