Blackheath FC

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blackheath FC
ilustracja
Pełna nazwa

Blackheath Football Club

Data założenia

1858

Liga

National League 1

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Adres

Well Hall, Kidbrooke Lane, London SE3 6TE

Stadion

Well Hall, Rectory Field

Strona internetowa
Zawodnik w barwach Blackheath na karcie kolekcjonerskiej z 1909

Blackheath Football Club (Blackheath FC, Blackheath Rugby) – angielski klub rugby union z Londynu, założony w 1858; jeden z najstarszych klubów rugby na świecie i jeden z czołowych klubów rugby w Anglii w drugiej połowie XIX w. i pierwszej połowie XX w., współzałożyciel The Football Association i Rugby Football Union. Drużyna nosi przydomek The Club.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Scena z meczu z 1905, zawodnicy Blackheath tyłem a pierwszym planie

Blackheath Football Club był jednym z pierwszych klubów futbolowych – drużynę założyli w 1858 w londyńskim Blackheath byli uczniowie tutejszej szkoły Blackheath Proprietary School[1][2][3][4][5]. Początkowo występowali jako Old Blackheathens[3][5], ale ostatecznie w 1862 zdecydowali się na przyjmowanie do klubu członków spoza byłych uczniów szkoły[2][3][4][5]. Ten krok pozwolił im w przyszłości stać się jednym z czołowych klubów rugby w Londynie – przyciągali dawnych uczniów uprawiających rugby w swoich szkołach po przyjeździe do Londynu[6]. To wówczas nadano klubowi obecną nazwę i ramy organizacyjne[3][4][5]. Doroczne starcia pomiędzy drużynami szkoły i klubu odbywały się przez wiele lat[5].

Uprawiano tu grę w piłkę według reguł z Rugby School z pewnymi modyfikacjami (m.in. pozwalano podnosić piłkę z ziemi, a także biec przed zawodnikiem ze swojej drużyny niosącym piłkę, blokując przeciwników)[7]. W 1863 Blackheath FC było jednym z założycieli Football Association[8][9][10][3][4], a skarbnik klubu Francis Campbell został też skarbnikiem FA[4][5]. Blackheath stanowiło tam jednego z głównych orędowników gry według reguł z Rugby School: noszenia piłki w ręku i hackingu – ostatecznie opuściło szeregi organizacji po odrzuceniu tych reguł[11][12][3][4]. Jednak w 1886, choć pozostano przy regułach z Rugby, zrezygnowano w klubie z hackingu[13][14][3]. Paradoksalnie, Blackheath pozostało ostatnim istniejącym spośród jedenastu klubów uczestniczących w pierwszym spotkaniu FA[4].

W grudniu 1870 sekretarze Blackheath (Benjamin Burns) i innego londyńskiego klubu, Richmond, opublikowali w prasie list wzywający kluby uprawiające futbol w wersji Rugby do spotkania w celu ujednolicenia reguł[15][16]. Zainspirowali w ten sposób powstanie w styczniu 1871 organizacji zrzeszającej kluby rugby – Rugby Football Union, której Blackheath było jednym z założycieli[16][17][3][4]. Także w grudniu 1870 Burns przyjął opublikowane w prasie przez reprezentantów Szkocji wyzwanie do rozegrania spotkania międzynarodowego[18]. Wśród reprezentantów Anglii uczestniczących w pierwszym w historii takim meczu byli też gracze Blackheath – pierwszym kapitanem reprezentacji został Frederick Stokes[18][16][4], grał też Burns[19] (w sumie wśród 20 zawodników Anglii czterech było z Blackheath[20][4]). Stokes, były uczeń Rugby School, trzy lata później został prezesem Rugby Football Union[21][5].

W okresach 1871–1885, 1880–1891 oraz 1911–1914 zawodnicy Blackheath byli najczęstszymi reprezentantami Anglii[22]. W 1879 Blackheath rozegrało mecz z najlepszą drużyną z Walii, a dwa lata później na klubowym boisku odbył się pierwszy w historii mecz reprezentacji Anglii i Walii; kapitanem reprezentacji Anglii był w nim kapitan Blackheath, brat Fredericka Stokesa, Lennard Stokes[23]. Pod jego przewodnictwem Blackheath w ciągu pięciu lat wygrało 77 mecze przegrywając tylko 6 – było wówczas najsilniejszą drużyną rugby w Anglii[4]. W Blackheath wprowadzono w tamtym okresie innowację – grę podaniami[24]. W 1888 w wyprawie sportowej do Australii i Nowej Zelandii uznawanej obecnie za pierwszą wyprawę British and Irish Lions uczestniczył zawodnik Blackheath Andrew Stoddart[25][26], który po śmierci pierwszego kapitana drużyny objął tę funkcję (później został też kapitanem reprezentacji Anglii)[25]. Zawodnicy Blackheath uczestniczyli także w wielu kolejnych wyprawach Lions, aż do 1968[27][28]. Z kolei w 1890 kapitan Blackheath Percy Carpmael założył inną instytucję świata rugby, klub Barbarians[5]. W marcu 1901, w trzydziestolecie pierwszego meczu międzynarodowego, na stadionie Blackheath zorganizowano spotkanie Anglii ze Szkocją[29]. W 1905 Blackheath było jednym z klubów, które zmierzyły się z reprezentacją Nowej Zelandii podczas jej pierwszej wyprawy do Europy (drużyna przegrała ten mecz 0:32; goście z południowej półkuli zdominowali wówczas całkowicie wszystkie angielskie drużyny)[30].

Blackheath oraz Richmond były długo wiodącymi londyńskimi klubami rugby[31]. Aż do momentu wprowadzenia zawodowstwa do tego sportu pod koniec XX w. klub był rekordzistą pod względem liczby występów jego zawodników w reprezentacji Anglii[5]. Podczas I wojny światowej klub zaprzestał działalności (angielscy rugbyści masowo wstępowali do sił zbrojnych)[32]. W sezonie 1919/1920 pod przewodnictwem C.H. Pillmana drużyna wygrała 23 z 25 meczów[4]. W 1924 drużyna Blackheath pokonała reprezentację Stanów Zjednoczonych – obrońców złotego medalu olimpijskiego, będących wówczas w drodze na letnie igrzyska olimpijskie w Paryżu[33]. Podczas II wojny światowej wskutek działań wojennych klub stracił aż 24 członków[34], a w 1945 tymczasowo stworzył wspólną drużynę z Richmond[4][35].

Dominacja w angielskim rugby londyńskich klubów takich jak Blackheath, Richmond czy Harlequins została podkopana w latach 60. XX w., głównie przez drużyny spoza stolicy[36]. Gdy w 1987 tworzono angielski system ligowy, Blackheath znalazło się na drugim jego poziomie[37]. Po wprowadzeniu do rugby zawodowstwa klub postanowił zachować status amatorski[28]. W sezonie 2021/2022 pierwsza drużyna męska gra na trzecim poziomie ligowym w Anglii (National League 1)[38], a żeńska na drugim poziomie ligowym w Anglii (Women’s Championship South 1)[39].

Początkowo drużyna grała na miejskiej łące, nazywanej heath, w pobliżu pubu Princess of Wales, którego używała jako swoją siedzibę. Przyciągała jednak wielu widzów i w 1877 zdecydowaniu o zorganizowaniu własnego boiska, Richardson’s Field. Gdy w 1882 ten teren sprzedano, drużyna przeniosła się na Swainson’s Field, później nazwany Rectory Field, gdzie zbudowano także budynek klubowy. Teren ten klub wykupił po I wojnie światowej[4]. W 2016 pierwsza drużyna Blackheath opuściła Rectory Field. Obiekt pozostał nadal użytkowany przez klubowe drużyny, ale najważniejsze mecze są rozgrywane na rozbudowanym w XXI w. obiekcie Well Hall[5].

Zawodnikiem klubu miała być fikcyjna postać, jeden z głównych bohaterów powieści i opowiadań o Sherlocku Holmesie, jego asystent doktor Watson[40][41]. Według jednej z teorii dotyczącej tożsamości Kuby Rozpruwacza, miał nim być członek Blackheath, Montague Druitt[42].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Collins 2015 ↓, s. 24.
  2. ↑ a b Martens 1988 ↓, s. 35.
  3. ↑ a b c d e f g h Kerr 2016 ↓.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Tyson ↓.
  5. ↑ a b c d e f g h i j Our History... ↓.
  6. ↑ Martens 1988 ↓, s. 64–65.
  7. ↑ Collins 2015 ↓, s. 25.
  8. ↑ Collins 2015 ↓, s. 28.
  9. ↑ Richards 2007 ↓, s. 33.
  10. ↑ Martens 1988 ↓, s. 36.
  11. ↑ Richards 2007 ↓, s. 33–34.
  12. ↑ Martens 1988 ↓, s. 36–37.
  13. ↑ Richards 2007 ↓, s. 34.
  14. ↑ Martens 1988 ↓, s. 37.
  15. ↑ Collins 2015 ↓, s. 30.
  16. ↑ a b c Richards 2007 ↓, s. 40.
  17. ↑ Martens 1988 ↓, s. 55.
  18. ↑ a b Collins 2015 ↓, s. 52.
  19. ↑ Collins 2015 ↓, s. 53.
  20. ↑ Martens 1988 ↓, s. 58–59, 88.
  21. ↑ Richards 2007 ↓, s. 42.
  22. ↑ Martens 1988 ↓, s. 70, 119–120, 286–287.
  23. ↑ Richards 2007 ↓, s. 46.
  24. ↑ Richards 2007 ↓, s. 48.
  25. ↑ a b Collins 2015 ↓, s. 146.
  26. ↑ Martens 1988 ↓, s. 123.
  27. ↑ Clem Thomas, Greg Thomas: The History of the British & Irish Lions. Edinburgh - London: Mainstream Publishing, 2003, s. 26, 32, 35, 64, 72, 81, 132–133, 148. ISBN 1-84018-498-1. (ang.).
  28. ↑ a b Your Club Your Lions: Blackheath FC. British & Irish Lions, 2017-01-25. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  29. ↑ Collins 2015 ↓, s. 63.
  30. ↑ Martens 1988 ↓, s. 241–242.
  31. ↑ Collins 2015 ↓, s. 209.
  32. ↑ Richards 2007 ↓, s. 107.
  33. ↑ Richards 2007 ↓, s. 127.
  34. ↑ Collins 2015 ↓, s. 298.
  35. ↑ The 1945 Richmond-Blackheath merge. [w:] England Rugby [on-line]. Rugby Football Union, 2019-11-21. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  36. ↑ Collins 2015 ↓, s. 408.
  37. ↑ Courage Clubs Championship – 1987/1988. Birmingham Moseley Rugby Club. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-01)].
  38. ↑ National League 1. [w:] England Rugby: Fixtures & Results [on-line]. Rugby Football Union. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  39. ↑ Women’s Championship South 1. [w:] England Rugby: Fixtures & Results [on-line]. Rugby Football Union. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  40. ↑ Nick Rennison: Sherlock Holmes: The Unauthorised Biography. London: Atlantic Books, 2005, s. 48. ISBN 1-84354-274-9. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  41. ↑ Arthur Conan Doyle: The New Annotated Sherlock Holmes. Leslie S. Klinger (red.). T. II. Wessex Press, 2005, s. 1127, 1555. ISBN 0-393-05916-2. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  42. ↑ Richards 2007 ↓, s. 117.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Blackheath_FC&oldid=71232777”