Bolesław Skarbek-Szacki
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| redaktor Trybuny Radzieckiej | |
| Przynależność polityczna | |
Bolesław Skarbek-Szacki (ros. Болеслав Володиславович Скарбек-Шаский; ur. 1888 w Kuźniecku, zm. 3 czerwca 1934) – działacz komunistyczny, redaktor gazet "Komunista Polski”, "Głos Komunisty", "Sierp", Trybuny Radzieckiej[1].
Bolesław Skarbek pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej, zesłanej do Rosji z powodu udziału w Insurekcji kościuszkowskiej. W latach 1906-1910 członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej, następnie w PPS-Lewicy. Podjął studia na Kijowskim Uniwersytecie Politechnicznym. Lata 1914-1916 spędził w więzieniu[2].
W 1917 roku wstąpił do frakcji bolszewickiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. W 1917 roku brał udział w organizowaniu Zjednoczenia Socjalistycznego Polskiego w Charkowie. W latach 1917-1918 był członkiem Charkowskiej Rady Robotniczych i Socjalistycznych Deputowanych, zarządzał oddziałem Komisariatu Kulturalno-Oświatowego do Spraw Polskich w Charkowie. W 1919 roku został członkiem redakcji gazet "Komunista Polski”, "Głos Komunisty”, "Sztandar Komunizmu”. Powierzono mu funkcję kierownika polskiej sekcji Federacji Zagranicznych Komunistycznych Grup na Ukrainie[2][3].
Od września 1919 do stycznia 1921 roku przewodniczący Zagranicznego Biura Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy i kierownik polskiego oddziału Rewolucyjnej Wojskowej Rady Frontu Zachodniego. Zarządzał Biurem Politycznym APW KC KP(b)U, Biurem Politycznym Kijowskiego Okręgowego Komitetu KP(b)U. W tym czasie był redaktorem kijowskiej gazety „Proletarśka Prawda”, zastępcą redaktora charkowskiej gazety "Sierp” i Trybuny Radzieckiej[2][3].
Od 1929 roku przebywał w Kijowie, gdzie znalazł się w redakcji gazety "Kyjewśkyj Proletaryj”. Zarządzał również oddziałem Okręgowego Komitetu KP(b)U i pełnił funkcję dyrektora Instytutu Polskiej Kultury Proletariackiej przy Wszechukraińskiej Akademii Nauk. Od października 1932 roku kierował Kulturalnym Proletariackim Oddziałem Czernihowskiego Okręgowego Komitetu KP(b)U[2][3].
15 sierpnia 1933 roku został aresztowany pod zarzutem rzekomej „przynależności do Polskiej Organizacji Wojskowej". Skazany na karę śmierci i rozstrzelany 3 czerwca 1934 roku. Zrehabilitowany uchwałą Kolegium Wojskowego Sądu ZSRR z dnia 27 lutego 1958 roku. [2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nikołaj Iwanow: Zapomniane Ludobójstwo. Polacy w państwie Stalina "Operacja Polska" 1937-1938. Kraków: Znak Horyzont, 2014. ISBN 978-83-240-3043-9.
- ↑ a b c d e Справа «Польської Організації Військової» в Україні. 1920 – 1938 рр.. Kijów: 2011. ISBN 978-966-585-043-4.
- ↑ a b c d Tomasz Stępień: Polacy na Ukrainie. Zbiór dokumentów - cz. 1: Lata 1917-1939. Przemyśl: Południowo-Wschodni Instytut Naukowy, 2014. ISBN 978-83-60374-18-4.