Cmentarz prawosławny w Sahryniu

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz prawosławny w Sahryniu
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Sahryń

Typ cmentarza

wyznaniowy

Wyznanie

prawosławne i katolickie

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

0,4 ha

Liczba kwater cmentarnych

2

Data otwarcia

k. XVIII/pocz. XIX w.

Data ostatniego pochówku

1954

Data likwidacji

poł. lat 50. XX w.

Położenie na mapie gminy Werbkowice
Mapa konturowa gminy Werbkowice, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Sahryniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Sahryniu”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Sahryniu”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Sahryniu”
Ziemia50°40′42,0″N 23°47′49,1″E/50,678333 23,796972
Multimedia w Wikimedia Commons

Cmentarz prawosławny w Sahryniu – nekropolia w Sahryniu, utworzona na potrzeby miejscowej ludności unickiej na przełomie XVIII i XIX w., w 1875 przemianowana na prawosławną, użytkowana do lat 50. XX w.

Historia i opis[edytuj | edytuj kod]

Data powstania cmentarza nie jest znana. Najprawdopodobniej powstał w na przełomie XVIII i XIX w. jako nowy cmentarz jeszcze na potrzeby parafii unickiej, następnie po erygowaniu nowej parafii prawosławnej, powstałej wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej w 1875, aż w końcu stał się również cmentarzem użytkowanym przez parafię rzymskokatolicką po odebraniu miejscowej cerkwi[1]. Cmentarz był użytkowany przez miejscową ludność prawosławną do 1944. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1832. Miejscowi katolicy porzucili cmentarz po założeniu nowego ok. 1955[1].

Na początku lat 90. XX wieku na terenie nekropolii zachowało się w całości lub fragmentach 20 kamiennych i betonowych nagrobków na postumentach, nadstawach w postaci kolumn oraz obeliskach dekorowanych wielostopniowymi gzymsami uskokowymi, płycinami ujętymi w pilasterki i kanelurami[1]. Inskrypcje na nagrobkach wykonane zostały w językach: polskim i cerkiewnosłowiańskim[1]. Cmentarz pokrywały gęste zarośla robinii, grabu, bzu czarnego, bzu lilaka, malin i jeżyn[1]. Obecnie zarośla wycięto, pozostawiono jednak szpaler grabowo-lipowy[2].

W dniu 10 marca 1944, podczas ataku Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich na Sahryń, na terenie cmentarza doszło do wymiany ognia z Ukraińską Policją Pomocniczą[3].

Na cmentarzu znajdują się groby: Platona Laurysiewicza, duchownego unickiego, ojca Stefana Laurysiewicza; Gaspara Bromirskiego, żołnierza 2 Pułku Ułanów armii Księstwa Warszawskiego, odznaczonego Krzyżem Legii Honorowej V klasy; żołnierzy armii niemieckiej, poległych podczas I wojny światowej; 4 żołnierzy polskich poległych podczas kampanii wrześniowej, w tym 2 nieznanych, a także wiele grobów ofiar zbrodni w Sahryniu[2].

W 2009 r. odsłonięto na cmentarzu pomnik ofiar zbrodni[2].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Grób Gaspara Bromirskiego
    Grób Gaspara Bromirskiego
  • Grób Platona Laurysiewicza
    Grób Platona Laurysiewicza
  • Prawosławny nagrobek z 1904
    Prawosławny nagrobek z 1904
  • Pomnik ofiar zbrodni 10 marca 1944 r.
    Pomnik ofiar zbrodni 10 marca 1944 r.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e D. Kawałko, Cmentarze..., ss. 281–282
  2. ↑ a b c http://www.lublin.cerkiew.pl/aktual.php?id_n=12804 Prawosławna modlitwa w 66. rocznicę tragedii Sahrynia
  3. ↑ Grzegorz Motyka, Od rzezi wołyńskiej do akcji Wisła, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2011, ss. 293–294

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cmentarz_prawosławny_w_Sahryniu&oldid=73452467”