Dydiowska Jama
49°10′04″N 22°43′56″E/49,167917 22,732111| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel |
Skarb Państwa |
| Długość |
26 m |
| Głębokość |
15 m |
| Deniwelacja |
15 m |
| Wysokość otworów |
770 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
155 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze |
| Data odkrycia |
początek lat 90. XX wieku |
| Odkrywca |
Mariusz Nędzyński |
| Ochrona i dostępność |
|
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bsz-02.06 |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 49°10′04″N 22°43′56″E/49,167917 22,732111
| |
Dydiowska Jama – jaskinia w polskich Bieszczadach. Wejście do niej znajduje się na północnym zboczu Kiczery Dydiowskiej, niedaleko szczytu, w pobliżu Stuposian, na terenie nieistniejącej wsi Dydiowa, na wysokości 770 m n.p.m[1]. Długość jaskini wynosi 26 metrów, a jej deniwelacja 15 metrów[2].
Jaskinia jest objęta ochroną jako pomnik przyrody[1].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Główną częścią jaskini jest stromo idący w dół, obszerny korytarz zaczynający się w niewielkim otworze wejściowym, a kończący bardzo wąską studzienką. Z jej dna odchodzi 4-metrowy, szczelinowy i wysoki korytarzyk[2].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia jest typu rozpadlinowego. Zamieszkują ją nietoperze. Ściany są wilgotne[2].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została odkryta na początku lat 90. XX wieku przez Mariusza Nędzyńskiego, ówczesnego podleśniczego z Mucznego[1]. Pierwszy jej opis i plan sporządzili T. Mleczek, R. Solak i E. Marszałek w 2003 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Hanna i Roman Reszelowie: Pomniki przyrody nieożywionej Zespołu Karpackich Parków Krajobrazowych. Dukla: Zespół Karpackich Parków Krajobrazowych w Krośnie, 2015 ISBN 978-83-7530-325-4.
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-02-23] (pol.).