Dyplomacja stadionowa
Dyplomacja stadionowa – określenie sposobu prowadzenia chińskiej dyplomacji, polegającej na kreowaniu pozytywnego wizerunku Chin, dzięki finansowaniu i budowie obiektów sportowych (przede wszystkim stadionów) poza granicami Chin.
Za początek dyplomacji stadionowej uznaje się sfinansowanie przez Chiny budowy Narodowego Stadionu Sportowego w Ułan Batorze w 1958 roku. Początkowo dyplomacja stadionowa była prowadzona w Azji. W latach 70. XX wieku jej głównym kierunkiem stała się Afryka[1]. Chiny wybudowały obiekty sportowe również w państwach Ameryki Środkowej i leżących w rejonie południowego Pacyfiku[2][3]. Od 1958 roku w ramach dyplomacji stadionowej Chiny zrealizowały ponad 140 projektów w ponad 60 krajach. Współcześnie głównym celem dyplomacji stadionowej jest nawiązanie relacji dyplomatycznych pomiędzy Chińską Republiką Ludową a państwami trzeciego świata oraz zapewnienie Chinom korzystnych stawek na zakup surowców naturalnych[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ China's 'Stadium Diplomacy,' A Winning Formula In Africa - Worldcrunch [online], worldcrunch.com [dostęp 2023-02-27] (ang.).
- ↑ China’s Stadium Diplomacy: All that Glitters is Not Gold [online], Diplomatist [dostęp 2023-02-27] (ang.).
- ↑ Xinhua, Chinese-built stadium helps Solomon Islands realize dream of hosting Pacific Games - Global Times [online], www.globaltimes.cn [dostęp 2023-02-27].
- ↑ Dyplomacja stadionowa Chin w Afryce [online], Instytut Nowej Europy, 17 września 2021 [dostęp 2023-02-27] (pol.).