Endecasillabo
Endecasillabo (wł. jedenastozgłoskowiec) – najpopularniejsza forma wiersza włoskiego, jedenastozgłoskowiec wykazujący tendencję do jambicznego uporządkowania akcentowego. Format ten stanowi tworzywo klasycznych włoskich form stroficznych[1] tercyny, sekstyny, oktawy[2] i sonetu. Używali go poeci włoscy, jak Dante Alighieri, Francesco Petrarca, Ludovico Ariosto i Torquato Tasso.
- Per me si va ne la città dolente,
- per me si va ne l'etterno dolore,
- per me si va tra la perduta gente.
- Giustizia mosse il mio alto fattore:
- fecemi la divina podestate,
- la somma sapienza e 'l primo amore.
- Dinanzi a me non fuor cose create
- se non etterne, e io etterno duro.
- Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate".
- (Dante, Boska komedia. Piekło, Pieśń III)
W wierszu włoskim nie wszystkie samogłoski się czyta - sąsiadujące samogłoski traktuje się jako pojedynczą sylabę.