Flegont Pongilski
| Protojerej | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1871 |
| Data śmierci |
23 kwietnia 1938 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
do 1905 |
Flegont Nikołajewicz Pongilski (ur. 24 lutego?/8 marca 1871 w Kariajewie, w ujeździe uglickim guberni jarosławskiej, zm. 23 kwietnia 1938) – rosyjski duchowny prawosławny, święty nowomęczennik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył gimnazjum w Jarosławiu i przez pewien czas pracował w charakterze nauczyciela. Święcenia kapłańskie, jako mężczyzna żonaty, przyjął najpóźniej w 1905; od tego roku jest wymieniany jako duchowny służący w Jarosławiu. Do 1918 był również kapelanem 166 Galickiego pułku[1].
Aresztowany w 1929 w Iwanowie (według innego źródła – w Jarosławiu), w roku następnym został oskarżony o prowadzenie agitacji antyradzieckiej i skazany na trzy lata zsyłki do Kraju Północnego[1]. Według materiałów śledztwa był negatywnie nastawiony do wydanej przez zastępcę locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolitę Sergiusza deklaracji lojalności Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego wobec władz radzieckich i brał udział w spotkaniach duchownych o podobnych przekonaniach[1].
Na zesłaniu przebywał od 1930 do 1932. Po jej zakończeniu zamieszkał w Pietuszkach pod Moskwą. W 1936 pracował na stacji kolejowej w Chrapunowie jako wagowy, w roku następnym był stróżem. Równocześnie kontynuował działalność duszpasterską jako kapłan i regent chóru cerkiewnego. Aresztowany w 1937 w Pietuszkach, został oskarżony o prowadzenie kontrrewolucyjnej agitacji i skazany na dziesięć lat łagru. Nie przyznał się do winy. Zmarł w roku następnym w obozie, być może rozstrzelany[1].
W 2000 został kanonizowany jako jeden z Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich. Dniem jego wspomnienia jest data Soboru oraz rocznica śmierci[1].