Florent Ntsiba
| Data i miejsce urodzenia |
17 sierpnia 1949 |
|---|---|
| Dyrektor Biura Prezydenta Republiki | |
| Okres |
od 22 sierpnia 2017 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister Pracy, Zatrudnienia i Zabezpieczenia Społecznego | |
| Okres |
od 15 września 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister Budownictwa | |
| Okres |
od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister Wyposażenia i Robót Publicznych | |
| Okres |
od 1989 |
| Następca | |
| Minister ds. Informacji, Poczty i Telekomunikacji | |
| Okres |
od 1979 |
| Następca | |
Florent Ntsiba (ur. 17 sierpnia 1949 w Lékana) – kongijski żołnierz i polityk, dyrektor biura prezydenta republiki (w randze ministra stanu)[1].
Był jednym z jedenastu członków Komitetu Wojskowego Kongijskiej Partii Pracy, w latach 1979–1983 był ministrem ds. Informacji, Poczty i Telekomunikacji, a od 1989 do 2009 roku ministrem wyposażenia i robót publicznych. Od 2001, przez rok, piastował funkcję ministra budownictwa. Od 2009 do 2016 roku był ministrem pracy, zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego.
Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Florent Ntsiba urodził się 17 sierpnia 1949 roku w Lékana w departamencie Plateaux[2]. Pochodni z grupy etnicznej Bateke[3]. Uczył się na École secondaire Marcellin-Champagnat, petit séminaire Saint Pie X w Makoua, a także w lycée Savorgnan de Brazza w Brazzaville[2].
Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Był oficerem generalnym armii kongijskiej[4], od 1975 do 1977 roku był także dyrektorem biura ministra obrony. Był jednym z jedenastu członków Komitetu Wojskowego Kongijskiej Partii Pracy (fr. Comité militaire du parti), który został utworzony po zamachu stanu 18 marca 1977 roku[2]. Brał udział w przygotowaniu oświadczenia dotyczącego śmierci prezydenta Ludowej Republiki Konga – Mariena Ngouabiego[5].
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
Był członkiem biura politycznego Kongijskiej Partii Pracy (PCT). W latach 1979–1983 był ministrem ds. informacji, poczty i telekomunikacji[2]. W 1983 roku został oskarżony o brak konsekwencji ideologicznej. W jego domu znaleziono ulotki antyrządowe, wskutek czego został zawieszony w prawach członka komitetu centralnego PCT oraz członka biura politycznego partii. Został także wydalony ze stanowiska ministra[6], jego obowiązki przejął Daniel Abibi[7].
W 1989 roku został mianowany ministrem wyposażenia. W 1991 roku jego resort poszerzono o kwestie związane z robotami publicznymi. Podczas zmian w rządzie, 2 listopada 1997 roku został ponownie powołany na stanowisku ministra wyposażenia i robót publicznych[8]. Stanowisko to pełnił do 15 września 2009 roku, na stanowisku zastąpił go Émile Ouosso[9][10]. W 2001 roku na krótko przejął obowiązki ministra budownictwa, z racji rezygnującego z tego stanowiska Martina Mbéri[2]. 18 sierpnia 2002 roku[2], obowiązki ministra budownictwa przejął po nim Claude-Alphonse Nsilou[11]. W wyborach parlamentarnych w 2002 roku bezskutecznie kandydował z okręgu Lékana, ulegając swojemu kontrkandydatowi – André Okombi Salissa[12].
15 września 2009 roku zastąpił Gilberta Ondongo na stanowisku ministra pracy, zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego[2]. Podczas reform w rządzie 30 kwietnia 2016 roku nie został ponownie powołany na stanowisku ministra[13]. 22 sierpnia 2017 roku został powołany na stanowisko dyrektora biura prezydenta republiki (w randze ministra stanu)[14].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Ntsiba jest żonaty, ma dziesięcioro dzieci[4].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Patrice Yengo: La guerre civile du Congo-Brazzaville (1993-2002): "Chacun aura sa part". Karthala, 2006. ISBN 978-2845868151.
- Rémy Bazenguissa-Ganga: Les voies du politique au Congo: essai de sociologie historique. Karthala Editions, 1997. ISBN 978-2-86537-739-8.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kongo [online], Polska Agencja Prasowa SA [dostęp 2020-11-22] (pol.).
- ↑ a b c d e f g Ministre d’Etat, directeur du cabinet du chef de l’Etat | Congo-Info [online], www.congo-info.com [dostęp 2020-11-23].
- ↑ Patrice Yengo, La guerre civile du Congo-Brazzaville (1993-2002): "Chacun aura sa part", Karthala, 2006, s. 39, ISBN 978-2845868151.
- ↑ a b Site Officiel d'Information et de Conseil sur le Congo-Brazzaville [online], Congo-Site, 19 stycznia 2004 [dostęp 2020-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2004-01-19].
- ↑ Germaine Mapanga, La mort de Marien Ngouabi, le témoignage choc de Florent Ntsiba [online], Les Echos du Congo Brazzaville, 19 marca 2017 [dostęp 2020-11-25] (fr.).
- ↑ Rémy Bazenguissa-Ganga, Les voies du politique au Congo: essai de sociologie historique, Karthala Editions, 1997, s. 275, ISBN 978-2-86537-739-8 (fr.).
- ↑ Congo Shuffles Cabinet After Politburo Meeting, „Reuters”, 13 sierpnia 1984, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-11-25] (ang.).
- ↑ Formation du gouvernement d'Union nationale le 2/11/1997 [online], Afrique-Express, 16 grudnia 2004 [dostęp 2020-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2004-12-16].
- ↑ Florent Ntsiba [online], Africanaute.com, 26 lutego 2016 [dostęp 2020-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-26].
- ↑ Composition du gouvernement [online], www.cnsee.org [dostęp 2020-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-27].
- ↑ Les Dépêches de Brazzaville [online], web.archive.org, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
- ↑ Le ministre des Travaux publics, Florent Tsiba, s’incline devant le verdict des urnes [online], Les Dépêches de Brazzaville, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
- ↑ Congo-Brazzaville : Denis Sassou Nguesso nomme un « gouvernement de rupture » – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 1 maja 2016 [dostęp 2020-11-26] (fr.).
- ↑ Présidence de la République. Des changements au Cabinet du chef de l'Etat | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-11-26].